60. Zeznania dzieciaka

**Kendall**

            Zaraz po wizycie u Carlosa pojechałem do Jamesa, by z nim porozmawiać i w ogóle powiadomić go o całej sytuacji. Zadzwoniłem dzwonkiem, a drzwi otworzyła mi moja siostra w nie najlepszym humorze.
- Co się stało? – Zapytałem.
- Posprzeczaliśmy się z Jamesem. – Odpowiedziała, zamykając za mną drzwi. – Znowu.. – Dodała po krótkiej przerwie.
- O co?
- O nic. Jak zwykle. Ale nie ważne. Wejdź dalej. – Wyminęła moje pytanie i zaprosiła gestem ręki do środka. Postanowiłem nie wnikać w ich sprawy. Już dawno zmądrzałem. Kiedyś dociekałbym o co im chodzi, ale teraz uważam, że lepiej żeby załatwiali to między sobą. Weszliśmy do salonu, gdzie na kanapie siedział James. Wyglądał na wkurzonego.
- Chyba naprawdę przyszedłem nie w porę.
- Przestań. – James wstał i podał mi rękę. – Adriana po prostu ma „truskawkowe dni” i nawet nieopuszczona deska w kiblu przyprawia ją o białą gorączkę.
- Nawet mnie nie denerwuj! Powiedziałam Ci już. Następnym razem jak nie opuścisz tej cholernej deski to wylecisz razem z nią przez okno!
- Ej! Ej! Spokój! Pozagryzać się możecie później. Jak już sobie pójdę. Teraz nie chce słuchać waszych kłótni. Przyszedłem w poważnej sprawie. Logan nie odbiera telefonu i nie ma go w domu, nie wiadomo co się z nim dzieje, a Carlito siedzi w pace.
- Zaraz, zaraz! Jak to w pace? Za co?! – Zmartwił się James.
- Za pedofilię.
- Za co? Jaja sobie ze mnie robisz?!
- Poważnie mówię. Niestety. Ja też nie wierzę w jego winę, ale policja jest innego zdania. Nie mam czasu teraz tego tłumaczyć, bo chcę przed zmierzchem zdążyć jeszcze do teściów Logana.
- A po co tam? – Zapytała Adriana wyraźnie zmartwiona całą sytuacją.
- Bo wybierał się tam ostatnio i od tamtej pory nie daje znaku życia.
- Odpuść. Nie warto. Pewnie zapił się i leży gdzieś pijany, albo bzyka cudzą żonę na boku. – Prychnął James.
- O co ci chodzi?! Człowieku, zejdź wreszcie z niego. Przecież nic ci nie zrobił. – Wkurzyłem się.
- Ale zrobił Carlosowi. Jest świnią i tyle.
- Ale żałuje! A Carlos mu wybaczył. Dobra, pogadamy o tym kiedy indziej. Tu ci zostawiam kartkę z adresem komisariatu, gdzie znajdziesz Carlosa. Dawaj mi znać, gdyby coś się zmieniło. Ja spadam. Na razie.
- A ty dawaj znać, jak już będziesz wiedział co z Loganem. – Powiedziała moja siostra, a Jamesowi wyraźnie się to nie spodobało. Postanowiłem pozostawić to już bez komentarza.
- Okej. Na razie. – Powiedziałem i wyszedłem z mieszkania. Wsiadłem do auta i pełen nadziei ruszyłem w drogę do domu teściów Logana. Liczyłem na to, że się po prostu zasiedział, albo nie wiem… Może po prostu jest mu tam tak dobrze, że chce odpocząć i dlatego nie odbiera.

**Carlos**

            Straciłem rachubę czasu i już sam nie wiedziałem, ile tu siedzę. Jedno było pewne: ZA DŁUGO! Nawet nie miałem do kogo gęby otworzyć, bo byłem tutaj sam. Pilnował mnie jedynie strażnik, ale on nawet nie reagował na moje zaczepki. Musiałem załatwiać się do metalowego klopa, w dodatku był tak brudny, że odechciewało mi się za każdym razem, gdy na niego spojrzałem. Na łóżku nie mogłem już leżeć, bo bolały mnie plecy od wbijających mi się sprężyn materaca. Siedziałem na podłodze oparty o zimną ścianę, z głową opartą na kolanach i czekałem na rozwój sytuacji. W międzyczasie drzemałem z nudów. Cała złość już dawno ze mnie uszła. Będąc tu miałem też czas na przemyślenie kilku spraw. W końcu nadeszła ta wiekopomna chwila. Zatrzeszczało radio przenośnie strażnika, a potem usłyszałem głos komendanta: „przyprowadzić więźnia”. Byłem ciekaw, co mają mi do powiedzenia. Wstałem i podszedłem do krat. Mężczyzna otworzył je, po czym zapiął mi na rękach kajdanki. Potem ruszyliśmy do pokoju przesłuchań. Na wejściu usłyszałem coś, co zwaliło mnie z nóg. Najpiękniejsze słowa, jakie mogłem w tamtej chwili usłyszeć.
- Jesteś wolny, Pena. – Gruby facet, siedzący za biurkiem, odparł z niezadowoleniem. – Znaleźliśmy chłopaka, powiedział nam jak było. – Kontynuował, a w tym czasie strażnik, który mnie tu przyprowadził, wyswobodził moje nadgarstki. Pomasowałem się po nich, a potem słuchałem dalej. – Tu są twoje rzeczy. – Mężczyzna wskazał na karton, stojący na biurku. Zabrałam telefon, portfel i dokumenty. – Mam nadzieję, że już się nie zobaczymy.
- Też mam taką nadzieję. – Odparłem szczęśliwy jak cholera, kierując się do drzwi.
- Jeszcze jedno. Był tu jakiś twój znajomy. Maslow. Zrobił nam tu burdę, po czym funkcjonariusze wyrzucili go za drzwi. Ponoć koczuje tu pod komisariatem. Ciekawych masz tych znajomych.. Co jeden to większy histeryk i awanturnik. Kiedyś wszyscy razem wylądujecie w celi za jakiś rozbój.
- I za to ich właśnie kocham. – Odpowiedziałem bez żadnego zawahania, a mężczyzna zrobił minę, jakby ducha zobaczył. Chyba źle zrozumiał moje słowa. Ale cóż. To jego problem. Wyszedłem stamtąd czym prędzej, a na wolności powitał mnie James. Po chwilach dzielenia się radością, z tego, że jestem już wolny, przyszedł czas na mniej miłe wiadomości. James powiedział mi o Kendallu. Od razu do niego zadzwoniłem.
- Hallo? Carlos? – Usłyszałem jego głos w słuchawce.
- Cześć, stary.
- Wypuścili cię? Co za ulga.
- Tak. Znaleźli tego młodego i on powiedział im prawdę. Słuchaj, wiesz już coś w sprawie Logana? – Zapytałem.
- O. Widzę, że już cię poinformowali. – Powiedział. – Kurcze.. Wiem, ale nie wygląda to ciekawie. – Głos mu się załamał.
- Co ty pierdolisz? Jak to?!
- Logan rzekomo zostawił liścik, w którym napisał, że zostawia dzieci, żeby się wyszaleć i takie tam. Widziałem ten świstek. To nie jest pismo Logana. Czekam właśnie na policję.
- O kurwa! Wyślij mi adres, pojedziemy tam.
- Spokojnie. Dam jakoś tu radę. Odezwę się, jak będę wiedział coś więcej. Radiowóz właśnie podjechał pod dom. Trzymaj się, cześć. – Powiedział i się rozłączył.
- Cześć. – Odpowiedziałem, ale już raczej tego nie usłyszał.

**Alice**

            Odkąd Logan trafił tutaj, minęło już kilka dni. Może zabrzmi to samolubnie, ale cieszyłam się, że jest tu ze mną. Sama po woli dostawałam kręćka, a obecność kogoś znajomego podnosiła mnie na duchu. Mimo wszystko jednak serce krajało mi się, gdy na niego patrzyłam. Gdy nadchodziła pora karmienia, ten cały Mike przywiązywał go do grubej rury przy ścianie i kazał patrzeć, jak ja jem. Łyżka stawała mi w gardle, bo wiedziałam, że Logan od kilku już dni jest głodny i spragniony. Ze łzami w oczach jadłam i piłam pod groźbą, że jeśli nie będę tego robić, to będę głodować razem z nim. Chciałam jakoś przemycić mu choć trochę jedzenia lub picia, ale Rebecca razem z Mike’ iem pilnowali mnie, bym zjadła co do okruszka. Po skończonym posiłku kazali otwierać mi usta, by upewnić się, że aby na pewno nie chowam czegoś pod językiem. Po każdym takim incydencie z płaczem przepraszałam Hendersona, a on tylko bezsilnie kiwał głową. Dziś znów odbyło się to samo co zawsze. Złowieszcza parka weszła do nas z talerzem pełnym jedzenia i szklanką wody. Mike przywiązał w stałe miejsce bezsilnego Logana i zaczynali napychać mnie posiłkiem. W pewnym momencie brunet zaczął się rzucać i mamrotać pod nosem, że chce pić. Mike podszedł do niego i krzyczał, by ten się uspokoił. Tleniona blondi, też zwróciła swoja uwagę na niego, więc ja wykorzystując moment, złapałam kotleta i schowałam sobie za koszulkę.
- Uspokoisz ty się wreszcie?! – Mężczyzna kopnął Logana.
- Pić. – Powtórzył brązowooki. Mike wyszedł z pomieszczenia. Za chwilę wrócić z pięciolitrową butelką pełną wody. Odkręcił korek i przytknął ją Hendersonowi do ust. Na początku przechylił ją delikatnie, by mógł zwilżyć usta, potem jednak przechylił ją do oporu, a przyjaciel nie nadążał pić. Zaczął się krztusić. Bałam się, że za chwilę się utopi. Zaczęłam krzyczeć, żeby mu odpuścił. Ten jednak pozostawał nieugięty. W końcu jednak przestał. Logan kaszlał. Cieszyłam się, że nadal żyje, ale było  mi go okropnie żal.
- Smakowała woda?! – Oprawca zapytał z drwiną w głosie, nie czekając na odpowiedź. Kiedy już skończyłam posiłek, odwiązali bruneta i wyszli. Wtedy podeszłam do niego.
- Wszystko w porządku? – Pogłaskałam go zmartwiona po głowie, a ten pokiwał tylko twierdząco głową, nadal kaszląc. – Mam coś dla ciebie. – Powiedziałam, wyciągając zza koszulki zdobyty dla niego łup. Widziałam jak zaświeciły mu się oczy. Wziął go ode mnie i niemal od razu zjadł. Przez kilka kolejnych dni, Logan powtarzał tą akcję, by zwrócić na siebie ich uwagę, a ja za każdym razem chowałam coś z talerza, by oddać jemu. Biedak… Za każdym razem obrywał od Mike’a. Cieszył się jednak z tego, że może coś zjeść. 

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

Hej! Ten rozdział pisało mi się dość dobrze. Dziś. Robiłem do niego kilka podjeść. W końcu się udało. Dedykuję go Marli S, bo wiem, że zdobywanie nowych doświadczeń bywa wciągające i porywające, ale gdy klepie się miejsce pod rozdziałem, to się go potem komcia ;p 

Bardzo cieszy mnie widok nowych twarzy pod ostatnimi rozdziałami. Oby tak dalej! :)
I cieszę się oczywiście, że te stałe, kochane twarze pozostają ze mną nadal! :* 

Tak! Zmieniłem nick! Od teraz nazywam się Chris B. Nie wiem czy to dobrze, czy nie, ale po prostu chciałem coś zmienić. Teraz trzeba tylko przywyknąć do tej zmiany. ^^ 

Czy Jadriana się pogodzi? Co dalej z Alice i Loganem? Dowiecie się niebawem. :)

Pozdrawiam:
Chris B.