W poprzednim rozdziale: Carlos zbyt nerwowo reaguję, na propozycję wprowadzki Rebecci. Naskakuję na żonę, kłócą się. Przy okazji obrywa się Jamesowi, kłóci się także z Kendallem. Caroline ucieka z domu. Kendall remontuje pokój dla Rebecci. Nikki spotyka Alice, kłamie, że ze Schmidtem wrócili do siebie.
A co dziś? Proszę bardzo:
**Caroline**
Po tym,
jak uciekłam z domu, pobiegłam prosto do Logana. Nie wiedziałam, gdzie mam
pójść. Nie miałam w pobliżu nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc,
czułam, ze tylko on jest w stanie mnie pocieszyć. Czułam się okropnie, jak
szmata, zmieszana z błotem i to przez męża, którego tak bardzo kochałam.
Biegłam i biegłam przez miasto, aż się zmęczyłam. Usiadłam na pobliskiej ławce,
by trochę odsapnąć, ale nagle zagrzmiało, a z nieba poleciały strugi deszczu. W
jednej chwili zmokłam jak kura. Nie miałam wyboru i musiałam biec dalej.
Zmęczenie dawało mi się we znaki, ale nie chciałam zostać ani chwili dłużej na
tym deszczu. W końcu dotarłam pod apartamentowiec Logana. Stanęłam pod jego
drzwiami i zapukałam. Otworzył mi po chwili z zasypiającym Mitchelem na rękach.
Gdy mnie zobaczył, chyba przeżył mini zawał.
- Caroline, co się stało? Jesteś cała mokra. Wejdź. – Zamknął za mną drzwi.
- Pokłóciłam się z Carlosem.
- Opowiesz mi o tym później. Leć do łazienki się wysuszyć, a ja przyniosę ci
jakieś ciuchy.
Zrobiłam jak mówił. Poszłam do łazienki i pozwoliłam sobie skorzystać z
prysznica. Strumień ciepłej wody oblał moje ciało, powodując, że jego
temperatura wróciła do normy. Namydliłam się cała, po czym spłukałam i wyszłam
z kabiny owijając się w ręcznik. Na wieszaku czekał na mnie pełen zestaw ubrań,
które kiedyś należały do Susan. Poznałam je od razu. Przyodziałam ciuchy na
siebie i ruszyłam do salonu, gdzie czekał na mnie Logan.
