57. Same niespodzianki

**Logan**

            Kiedy teściowa się już uspokoiła, atmosfera w domu rodziców Susan się poprawiła. Na twarzy kobiety zawitał nawet uśmiech. Teściowie przystali na moja propozycję. Stwierdzili, że to dobry czas na chrzest. Podzielali moje zdanie, że w tym dniu lepiej robić coś konkretnego, niż siedzieć samotnie w domu i płakać w poduszkę. Zdecydowałem się jednak zostać na noc. Napisałem smsa do Kendalla, że wrócę jutro, a on odpisał mi tylko, że spoko. Było mi go tak cholernie żal. To nagłe zniknięcie Alice strasznie go przytłoczyło. Dobrze, że Carlos z nim zamieszkał i ma na niego oko, bo nie wiem do czego mogłoby dojść.
Każdy zna Kendalla jako tego opanowanego, mądrego i spajającego naszą grupę, silnego psychicznie faceta, ale w rzeczywistości jest troszeczkę inaczej. On wcale nie jest silny. Próbuje, ale mu się to nie udaje. Owszem, z zewnątrz prawie nic po nim nie widać, ale wewnątrz wszystko się w nim trzęsie i wali. Znam go już na wylot.

            Wieczorem mogłem w spokoju rozgościć się w pokoju, który wskazała mi moja teściowa. Pech chciał, że był to pokój, który kiedyś należał do Susan. To miejsce strasznie mnie przytłaczało. W koło było pełno jej zdjęć, a najgorzej działały na mnie te ze mną, które były z czasów przed naszym ślubem. Prawdopodobnie niczego tutaj nie tykali. Bo jeśli tak, to po co im moje zdjęcie oprawione w ramkę w kształcie serca? Nagle ktoś zapukał do drzwi. To był Gordon. Zaprosiłem go do środka. W dłoni akurat trzymałem zdjęcie z naszej pierwszej randki. Mężczyzna podszedł do mnie i zajrzał mi przez ramię.
- Ah.. Doskonale pamiętam ten dzień.  Susan była wtedy taka podekscytowana, a ja byłem pełen obaw. Powiem ci, że gdyby nie fakt, że byłeś przyjacielem Caroline, to nic by z tego nie wyszło. Po prostu bym jej nie puścił. Była moim oczkiem w głowie.
- Gdyby tak się stało, to może nadal by żyła… - Westchnąłem.
- Przestań się obwiniać. – Mężczyzna poklepał mnie po ramieniu. – To było jej po prostu pisane. Z tobą, czy bez ciebie.. Po prostu nadszedł jej czas. Szkoda tylko, że tak wcześnie… - Głos mu się załamał. Staliśmy tak chwilę w ciszy, po czym znów się odezwał. – Popatrz tylko na Grace. Jest do niej taka podobna. Przypomina mi Susan, gdy była malutka.
- Piękna po mamusi. – Uśmiechnąłem się przez łzy.
- Chłopaku, odkąd cię poznałem, od razu cię polubiłem. Powierzyłem ci mój największy skarb, a to coś znaczy. Stało się, jak się stało. Życia jej nie wrócimy, ale chcę żebyś wiedział, że zawsze będziesz dla mnie świetnym zięciem i boli mnie fakt, że tak bardzo się od nas odsunąłeś, a za sobą pociągnąłeś nasze wnuki. Potrzebujemy kontaktu z wami. Przemyśl to.
- Nie wiedziałem… Myślałem, że po tym wszystkim nie będziecie chcieli ze mną rozmawiać.
- Logan, posłuchaj. Dlaczego miałoby tak być? Byłeś dobrym mężem dla naszej córki, starałeś się, dbałeś o nią jak tyko mogłeś. Naprawdę, nie mogłem wymarzyć sobie lepszego zięcia. Poza tym Susan nie chciałaby żebyśmy się od ciebie odwrócili. Kochała cię.
- Nie wiem co powiedzieć. Zatkało mnie. – Wydusiłem z siebie.
- Nic nie musisz mówić. Po prostu przemyśl to, co ci powiedziałem. Śpij dobrze. – Powiedział i skierował się w kierunku drzwi.
- Dobranoc. – Odparłem pod wrażeniem jego słów. Byłem tak cholernie zaskoczony, że nawet nie potrafię tego opisać. Usiadłem w fotelu i przez chwilę patrzyłem tępo w drzwi, nie wierząc w to, co się przed chwilą stało. Oni mnie nie nienawidzą..

            Godzinę później odpaliłem internet w telefonie, by zobaczyć teledysk. Widziałem już zmontowaną całość, ale chciałem zobaczyć to jeszcze raz w dzień premiery. W tamtym momencie do pokoju zawitał Mike.
- Cześć. Wejdź. – Powiedziałem.
- Siemka. Co robisz?
- Oglądam teledysk mój i Ellie.
- Mogę zobaczyć? – Zapytał.
- Pewnie, że tak. Siadaj. – Powiedziałem, a ten usiadł obok mnie na łóżku. Był tak blisko, że dosłownie czułem na sobie jego oddech. Przeszły mnie ciarki. Skrępowałem się, dlatego odsunąłem się dyskretnie. Pewnie nawet nie zrobiłoby to na mnie wrażenia, ale myśl, że jest gejem źle na mnie podziałała. Gdy był w pobliżu, obawiałem się, że zacznie coś do mnie… Aj! Nawet mi to nie chce przejść przez usta. W trakcie oglądania wróciły do mnie wspomnienia związane z blondynką. Naprawdę za nią tęskniłem, ale chyba bardziej za nią jako przyjaciółką, a nie kobietą. Przez ten czas zrozumiałem, że to było jedynie zauroczenie, a nie prawdziwa miłość. Kiedy nadszedł koniec teledysku, zapytałem Mike’a o zdanie, a ten wpadł w euforię.
- Człowieku, jeszcze pytasz? To było po prostu genialne. – Rozpromienił się.
- Bez przesady. – Odparłem.
- Cholera. Normalnie daj mi swój autograf. – Uśmiechnął się, a ja się roześmiałem.
- Ze zdjęciem, czy bez? – Zażartowałem.
- Ale ja mówię poważnie. – Powiedział, po czym wstał i zaczął szukać czegoś w biurku. Podszedł do mnie z kartką papieru i wcisnął długopis w rękę. – Pisz.
- Mówisz serio? – Zapytałem.
- Tak. Podpisz się. – Odpowiedział, a ja nie wiele myśląc, podpisałem się. Czy wszystko w tym domu musi być takie pogmatwane? Gdy wrócę do siebie, to już chyba nic mnie nie zdziwi.
- Proszę. – Powiedziałem i zatkałem długopis skuwką.
- Dzięki. – Odparł, składając kartkę i chowając ją do kieszeni. Potem nastała cisza. Po chwili jednak Mike odezwał się.
- Ładna lampa, nieprawdaż? – Wskazał na lampkę nocną, stojącą na stoliku obok łózka. – Zawsze zazdrościłem jej Susan. – Zamyślił się, a ja patrzyłem na niego tępo, nie ogarniając po co mi to mówi. Nagle złapał ją mocno w dłoń, a ja poczułem silne uderzenie w potylicę. Ból był nie do opisania. Przeszył mnie całego. Wszystkie moje kończyny stały się bezwładne. Potem pamiętam tylko ciemność.

            Obudziłem się w jakimś ciasnym pomieszczeniu, związany i z zaklejonymi ustami. Miałem wrażenie, że głowa mi zaraz pęknie. Kompletnie nie wiedziałem, gdzie jestem. Dopiero, gdy poczułem silne turbulencje, wydedukowałem, że znajduję się w bagażniku samochodu. Zacząłem się rzucać, związanymi rękoma i nogami walić w ściany. Nagle auto się zatrzymało, a po chwili klapa się otworzyła. Na dworze było ciemno. Widziałem przed sobą tylko zakapturzoną męską sylwetkę. I to ostatnie co pamiętam, bo dostałem czymś twardym w czoło i ponownie straciłem przytomność.

            W moją twarz trafiły silne promienie światła. Nie mogłem się ruszyć. Nie mogłem nawet otworzyć oczu. Czułem jedynie jak wszystko mnie boli. Zacząłem jęczeć z bólu. Było mi zimno i leżałem na czymś twardym, a to światło było nie do zniesienia. Przynajmniej nie byłem już związany… Nagle usłyszałem znajomy głos, wypowiadający moje imię.
- Logan! Logan, żyjesz? – Ktoś delikatnie mną potrząsał. – Logan, otwórz oczy. – Usłyszałem. To było trudne. Z całych sił próbowałem rozchylić powieki, ale nie miałem sił. Po czasie mi się udało, jednak musiałem znów je zamknąć, bo światło mnie raziło. Potem spróbowałem ponownie. Po woli, stopniowo. Przekręciłem głowę w bok. Ujrzałem kobietę, której zupełnie się nie spodziewałem. Jak to możliwe, że jestem tu właśnie z nią? Chciałem krzyknąć jej imię, ale to było trudniejsze niż mogłem to sobie wyobrazić. Mogłem je jedynie wymamrotać.
- A… A… Alice?

            _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Dziś dość krótko i bardzo Loganowo, ale akcja się rozkręca. Wracam po długiej nieobecności z nadzieją, że wena powróciła na stałe. Brakowało mi tego :) 

Zszokowani? Spodziewaliście się takiego obrotu akcji?? :D 

Dlaczego Logan i Alice znaleźli się w jednym miejscu? Czy uda im sie wydostać? O tym w kolejnych rozdziałach ^^ 

Pozdrawiam:
BTC