37. Dobry Boże!

**Rebecca**

                W końcu nadszedł czas, by wracać do domu Kendalla. Ryan był już u siebie. Przez ten tydzień miałam go już dość. Ciągle tylko słodził i wyrażał swą miłość. To było żałosne. Gdyby nie to, że kupował mi wszystko, czego chciałam, to kopnęłabym go w tyłek już dawno. Ten człowiek naprawdę działał mi na nerwy. Musiałam jeszcze pójść do fryzjera i do solarium. Odrosty na pół centymetra i lekko zbladnięta skóra to nie dla mnie. Nie mogłam patrzeć w lustro. Odnowiona i zadowolona z usług pojechałam prosto pod dom Schmidta. Zaparkowałam samochód i weszłam do środka, otwierając drzwi swoim kluczem. Od wejścia blondyn na mnie naskoczył.
- Gdzieś ty była przez ten cały czas?! Wiesz jak ja się martwiłem?! Rozjaśniacz do końca wyżarł ci mózg?! I w ogóle co ty z sobą zrobiłaś?! Solarium może zaszkodzić dziecku! – Wrzeszczał na mnie, wylewając swe żale.
- Przecież jestem dorosła i mogę bywać gdzie chcę, a twoje krzyki na pewno nie wpływają na dziecko pozytywnie! – Odpowiedziałam, gładząc się po brzuchu, a właściwie po poduszce pod koszulką. Swoją drogą, nie wierzyłam, że zajdę tak daleko. Oni wszyscy są ślepi? Mieli mnie za tępą idiotkę, a tak naprawdę oni wszyscy są głupi. Poza Adrianą. Co do tej suki, to nie znalazłam jeszcze sposobu jak się jej pozbyć. W ogóle o niej zapomniałam. Taki mały nieszkodliwy robaczek. Co ona może?

- Co nie zmienia faktu, że jestem ojcem tego dziecka i chcę wiedzieć, co się z nim dzieje! – Kendall kontynuował kłótnię.
- Kendallku… - Zaczęłam, kładąc mu rękę na ramieniu i patrząc w oczy. – Wiesz, że cię kocham, ale daruj sobie.
- Nie dotykaj mnie! – Strącił mą dłoń jakby parzyła.
- Jak sobie chcesz. – Powiedziałam i poszłam do swojego pokoju. Nie wiedziałam, o co on się tak spinał. Nie było mnie raptem tydzień. Nic strasznego się nie stało. Hallo? Przecież przeżyłam, a domniemanemu dziecku przecież też nic nie było.

                Pod wieczór Kendall opuścił dom. Pewnie poszedł do tej swojej Alice. Pieprzona zdzira i złodziejka chłopaków! Kolejna szmata z mojej listy do zlikwidowania. Czemu wcześniej o tym nie pomyślałam? Przecież gdyby jej nie było, to miała być Kendzia tylko dla siebie. Postanowiłam zająć się nią, gdy skończę już z Adrianą. Siedząc przez pół dnia w pokoju, zgłodniałam. Zeszłam na dół, by wziąć sobie coś z lodówki. Ledwo zdążyłam ją otworzyć, a ktoś zadzwonił dzwonkiem. Nie chciało mi się podejść do drzwi, by je otworzyć, dlatego zaczęłam wołać.
- Ktoś dzwoni do drzwi! – Nie usłyszałam odpowiedzi. – Słyszy mnie ktoś? Drzwi! – Nadal nic. – W końcu sama się ruszyłam. Wmurowało mnie, gdy zobaczyłam osobę stojącą za progiem. Dobrze, że Kendalla nie było w domu.
- Czego tu chcesz?! – Zapytałam.
- Przyszłam porozmawiać z Jamesem. Przy okazji mogę załatwić jeszcze jedną sprawę. Widzę, że Kendall nadal o niczym nie wie. – Wskazała palcem na mój brzuch.
- Nie wie i dla twojego dobra lepiej, żeby tak pozostało. – Powiedziałam przez zaciśnięte zęby.
- Kendall?! Kendall?! – Zaczęła wołać.
- To nic ci nie da. Nie ma go w domu. – Zaśmiałam się triumfalnie.
- Ach tak? Mogę do niego zadzwonić. – Powiedziała i zaczęła szperać w torebce.
- Przestań!
- Bo co mi zrobisz? – Wyjęła telefon.
- Bo…. Bo… Bo cię kurwa zadźgam! – Zwinęłam nóż, leżący na kuchennym blacie i wymierzyłam w jej stronę.
- Odłóż ten nóż, wariatko! – Wyraźnie się przestraszyła.
- To ty odłóż ten telefon, szmato! – Zaczęliśmy na siebie wrzeszczeć. Podchodziłam do niej co raz bliżej, a ona się oddalała. W pewnym momencie dotknęła ściany i nie miała gdzie uciekać. Zaczęła piszczeć. Przygotowałam się i już miałam ugodzić ją nożem, jednak to było zbyt proste, by mogło być prawdziwe. Nagle z góry zbiegł James.
- Co tu się dzieje?! Co to za krzyki?! – Natychmiastowo schowałam nóż po bluzkę, mając nadzieję, że nie zauważy. – Adriana? Co ty tu robisz? Co tu się do cholery wyprawia?!
- James, musimy porozmawiać, tylko z dala od tej wariatki. – Powiedziała, wymijając mnie i podchodząc do faceta.
- A powiesz mi, co tu się wydarzyło? – Zapytał, krzyżując ręce na piersiach.
- To nieistotne. Pójdziemy do twojego pokoju?
- Chodź. – Odparł i ruszyli w kierunku schodów.
Już miałam ją na widelcu. Mało brakowało, a byłoby po niej. Szmata! Ta to ma szczęście. To oznaczało, że będę musiała podjąć koleją próbę pozbycia się jej. Miałam nadzieję, że ostatnią.

**Adriana**

                Co ta wariatka odstawiła? Na początku się nie przejęłam, ale gdy byłam już pod tą cholerną ścianą, to się przestraszyłam. Zastanawiałam się, czy byłaby zdolna do tego, by mnie zabić? Co w ogóle siedziało w jej głowie? Do czego jeszcze mogła się posunąć? Bałam się, ale nie chciałam obarczać tym Jamesa. Nie po to tam poszłam. Byliśmy już pod drzwiami pokoju Maslowa. Otworzył je i wpuścił mnie do środka.
- Powiesz mi co stało się tam na dole? – Zapytał.
- To tylko drobna sprzeczka. Nie o tym chciałam gadać.
- Drobna sprzeczka? Wyglądało poważniej.
- James, zostaw to. To nieistotne. Przyszłam tu, bo tęsknię za tobą. Źle zrobiłam, że cię odrzuciłam. Każdy jeden dzień bez ciebie jest straszny. Nie potrafię bez ciebie żyć. Słyszysz? Jesteś moim tlenem. Chciałabym do ciebie wrócić. Zacząć od nowa. Dla ciebie mogę zrezygnować z pracy. Możemy zamieszkać razem. Nadal tego chcesz? – Spojrzałam mu prosto w oczy. Miałam nadzieję, że się zgodzi. Cholernie za nim tęskniłam. Przez te kilka dni uświadomiłam sobie, że to miłość mojego życia. Z nikim innym nie było mi tak dobrze jak z nim. Facet idealny.
- Adriana, posłuchaj. – Zaczął, a ja po tych słowach zaczęłam mieć złe przeczucia. Zawsze, gdy ktoś tak zaczyna, nie oznacza to dobrych wieści. – Bardzo bym tego chciał… - Nie pozwoliłam mu dokończyć. Rzuciłam mu się ze szczęścia na szyję. Czułam ogromną ulgę i radość. Miałam nadzieję, że wszystko się ułoży. Moje szczęście jednak nie  trwało długo. James wyswobodził się z moich objęć i powiedział poważnym tonem.
- Nie dałaś mi dokończyć. Bardzo bym chciał, ale nie mogę. Adriana, pytałem czy to ostateczna decyzja.  Powiedziałaś, że tak. Nie przychodzi mi to łatwo, ale to koniec. Nie będzie już nas. Nie chcę dziewczyny, która z byle powodu ze mną zrywa. Myślałem, ze to coś poważnego, myliłem się…
- James, ale ja… - Próbowałam coś wydukać. Do moich oczu napłynęły łzy, coś ścisnęło moje gardło, a broda zaczęła się trząść.
- To już nieważne, Adriana.
- To już się nie powtórzy. Obiecuję! Tylko do mnie wróć. Błagam!
- Przecież to nie był pierwszy raz. Związek z tobą nie ma większego sensu, skoro ty przy każdej przeszkodzie go kończysz, a potem prosisz o wybaczenie. Nie chcę dalej tego ciągnąć. – Nie mogłam tego słuchać. Łzy ściekały ciurkiem po moich policzkach, świat był zamazany. Czułam się okropnie. Zraniona, odrzucona. Wybiegłam stamtąd jak najszybciej. Zbiegłam ze schodów na pierwsze piętro. Zanosząc się płaczem, szłam korytarzem. Zauważyłam pokój Rebecci. Przypomniałam sobie jaka byłam na nią wściekła, przypomniałam sobie o oszustwie i o sytuacji z nożem. Dlaczego ona mnie wtedy nie dźgnęła? Wszystko byłoby prostsze, gdyby nie było mnie na tym świecie. Oparłam się o barierkę kolejnych schodów. Nie chciało mi się żyć. Przecież przed chwilą straciłam sens swojej egzystencji. Chłopak, którego ogromnie kochałam dał mi do zrozumienia, że nic z tego nie będzie. Moje serce było połamane na 3 miliardy kawałków. Spojrzałam w dół. „Czy to dość wysoko, by się zabić?” – Pomyślałam. Miałam jednak wątpliwości. Bałam się.

**James**

                Po rozmowie z Adrianą poczułem się, jakby przejechał po mnie czołg. To było straszne. Ledwo przeszły mi przez gardło te wszystkie słowa. Tak naprawdę nie chciałem jej odmawiać. Chciałem być z nią już do końca swoich dni. Na niej jednej w życiu mi tak zależało. Dlaczego ja to zrobiłem? Dlaczego pozwoliłem jej odejść? Z drugiej strony byłem z siebie dumny. Powiedziałem jej, co czuję. Wyrzuciłem to z siebie. Przez moją głowę przebiegały różne myśli. Nie chciałem jej krzywdzić. Po jej wyjściu runąłem bezsilnie na łózko i marzyłem o tym, by z niego nie wstawać. To wszystko mnie przerosło. Miłość… To nie na moje nerwy i siły. Myśli o niej nie dawały mi spokoju. Adriana, Adriana, Adriana. Normalnie jakby założyła obcasy i wręcz z całej siły tupała mi po głowie. Nie myślałem jednak długo. Przeszkodził mi hałas dochodzący z dołu. Słysząc ten przeraźliwy huk, podniosłem się na równe nogi. Postanowiłem sprawdzić co to takiego. Miałem złe przeczucia. Zbiegłem schodami. To co zobaczyłem na samym dole, spowodowało, że zmiękły mi nogi. Zalała mnie fala gorąca, ciało zlał pot, zacząłem dygotać. Łzy same wylewały mi się z oczu. 
- Dobry Boże! Adriana! –  Krzyknąłem i zbiegłem, do leżącej na podłodze kobiety. 

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

Jest niedziela, jest BTRAS. Udało mi się wyrobić w terminie. Uff. Mam nadzieję, że dalej mi się bd udawać i rozdziały bd co niedziela. Dobry pomysł? ;) 

Jestem złym bananem. Urwałem w takim momencie. Huehuehue :D Jak się podobał rozdział? Piszcie komy. ^^ 

Ten rozdział powstał przy pomocy Ady. Mała burza mózgów i jest. Dziękuję, Ado :* 

Czy Ada przeżyje? Czy sama rzuciła się ze schodów? A może ktoś jej pomógł? Może to nieszczęśliwy wypadek? Tego dowiecie się już wkrótce. :) 

Pozdrawiam:
BTC