17. Spotkanie z przypadku

**Carlos**

Bezskutecznie próbowałem przekonać Logana żeby nie robił głupot. Nie słuchał mnie. Wpadł jakby w trans, myślał tylko o zemście. W końcu zrozumiałem, że wrzeszcząc na niego nic nie zdziałam, że muszę znaleźć jakieś porządne argumenty, by go uspokoić.

- Logan, a co z dziećmi? Pomyślałeś o nich? Co się z nimi stanie jak trafisz do kryminału?
- A kto powiedział, że tam trafię?! Taki jeden zjeb tyle czasu chodzi na wolności, to i ja pochodzę!
- Tutaj pewności mieć nie możesz!
- Wystarczy nadzieja!
- Nadzieja matką głupich. – Wyszeptałem pod nosem z rezygnacją.
- Matka kocha swoje dzieci. – Powiedział z satysfakcją i wrócił do pilnowania auta przed nami.

Milczałem, myśląc, że i tak moje słowa nic nie zmienią. Spoglądałem tylko na Logana. Bałem się tego, co widziałem. Jego oczy jakby płonęły, a on sam wyglądał tak, jakby kręciło go to, co za chwilę miał zrobić. Nie poznawałem go. Nagle do głowy przyszła mi jedna myśl.
- Stary, a co jeśli to wcale nie jest ten facet?
- To niemożliwe. Daj mi spokój, bo muszę się skupić!
- A co jeśli możliwe? Przecież na Świecie jest dużo takich aut. Skąd masz pewność, że to akurat to?
- Bo mam i już!
- Aha. W takim razie ja wychodzę z tego samochodu. Widzę, że i tak już nic nie zdziałam!
- Strzałka!- Powiedział machając mi na „do widzenia”.
Wyszedłem i trzasnąłem drzwiami. Oddaliłem się kawałek i usiadłem na pobliskiej ławce. Nie trwało to długo, jak przede mną stanął mój przyjaciel.
- Możesz mieć rację. – Powiedział z wyraźną skruchą w głosie.
- Zadzwoń na policję, może się czegoś dowiesz.
- Tak zrobię.
Odszedł ode mnie. Chwilę później wrócił i powiedział:
- Podałem im numery auta. Powiedzieli, że dotarli do tego gościa, ale on kupił ten samochód parę dni po wypadku. Szukają poprzedniego właściciela. W jego mieszkaniu go nie było.
- A nie mówiłem. Choć zwijajmy się do domu.
Ruszyliśmy w kierunku mojej bryki. Znałem zły nawyk Logana i wiedziałem, że na sto procent zostawił kluczyki w stacyjce, dlatego przyspieszyłem tępa. Usiadłem za kierownicą, a ten bez słowa zajął miejsce obok mnie. Po drodze nie odezwał się w ogóle, ja także milczałem. Spoglądałem czasem na niego, na jego twarzy malował się smutek z domieszką strachu. Nagle przemówił.
- Mało brakło a zabiłbym człowieka… Gdyby nie Ty…
- Nie ma za co. – Położyłem mu rękę na ramieniu.
Dojechaliśmy na miejsce. Wysiedliśmy z pojazdu i już mieliśmy wchodzić do domu kiedy mój przyjaciel poprosił mnie o pożyczenie mu jeszcze raz auta.
- Po co Ci ono? Chcesz tam wrócić?
- Nieee. Chciałem pojechać na cmentarz, do Susan. Po drodze zaleję do pełna.
- Łap kluczyki. – Rzuciłem mu je.
Odprowadziłem go wzrokiem do samochodu, po czym sam wszedłem do mieszkania. Już za drzwiami słyszałem dźwięk odpalanego silnika. W salonie siedziały Caroline i Adriana, które jakoś dziwnie się zachowywały, ale nie miałem czasu z nimi zagadać, bo chwilę po mnie do domu weszli zataczający się Kendall prowadzący na wpół przytomnego Jamesa.

**Caroline**

                Kiedy zostałyśmy w domu same z Adrianą, ta wyskoczyła z pomysłem, by napić się wina. W Sumie nie miałam nic przeciwko. Ostatnie wydarzenia dały mi mocno w kość, więc chyba należało mi się małe odstresowanie. Przyjaciółka wyciągnęła kieliszki i karafkę z winem z barku i rozlała nam po równo. W chwili gdy zrobiłam pierwszego łyka, od razu go wyplułam. Przypomniało mi się, że przecież mogę być w ciąży.
- Co się stało?! - Spytała zdezorientowana Schmidtówna.
- Nie nic… - Nie chciałam jej jeszcze o niczym mówić.
- No powiedz, przecież widzę, że coś jest nie tak.
- Ale nie wygadasz się nikomu?
- Słowo honoru.- Powiedziała po przełknięciu kolejnego łyka trunku.
- Mogę być w ciąży. – Walnęłam prosto z mostu.
- Co?! – Zachłysnęła się, a wino o mało nie wypłynęło jej nosem. – Tzn. to świetnie. Gratuluję.- Dodała, gdy już się ogarnęła.
- Na razie nie ma czego gratulować, to tylko domysły. Muszę iść do lekarza.
- Mimo wszystko trzymam kciuki.
- Poczekasz chwilkę? Od razu zadzwonię do przychodni i umówię się na wizytę.
- Nie ma sprawy. – Powiedziała, a ja chwyciłam za telefon.
Po skończeniu rozmowy telefonicznej wróciłam do realnej rozmowy z Adrianą.
- I już. – Powiadomiłam ją.
- Super. Kiedy masz tam iść?
- Za tydzień w piątek na 14.
- Denerwujesz się?
- Jak cholera.
- Carlos na pewno będzie przy Tobie. Nie martw się.
- Masz rację. Ale na razie nic mu nie powiem, a już w szczególności o tym, że przed chwilą omal nie napiłam się alkoholu.
- Ok.
W tym momencie do domu wszedł mój mąż. Zestresowałam się, wyrzuciłam swój kieliszek przez okno, gdyby go zobaczył, chyba by mnie zamordował. Pocałował mnie w policzek i usiadł obok.
- Co jest? Czemu jesteście takie dziwne?
- Wydaje Ci się. – Próbowałam odwieść go od podejrzeń.
- Możliwe…
Na moje szczęście nagle próg przekroczyli Kendall z Jamesem. Schmidt jeszcze jakoś wyglądał, ale pierwszej trzeźwości to on nie był. Mimo tego, że sam był chwiejny, prowadził ledwo stojącego na nogach Maslowa. Spojrzałam na Adrianę. Ta gotowała się w środku.
- Co to ma znaczyć?! Miało być piwo!
- Bo było. Jedno, a potem jeszcze jedno, a potem jeszcze i jeszcze, i tak jakoś…
- Nie tłumacz się. Oboje spać! Ja wracam na noc do siebie. – Powiedziała. – Nie mam siły z wami dyskutować. – Dodała i wyszła z mieszkania całując mnie w policzek.
Pijani przyjaciele udali się do łóżek, a ja znów zostałam sama z Carlosem. Powiedziałam mu o wizycie, a ten zaoferował się, że pójdzie ze mną. Ucieszyłam się, że nie musiałam go o to prosić.

**Logan**

                Podjechałem na stację benzynową by zatankować. Zalałem auto do pełna i ruszyłem w stronę cmentarza. Po drodze wstąpiłem jeszcze do kwiaciarni, gdzie kupiłem bukiet ulubionych kwiatów Susan- niebieskich róż. Zawsze powtarzałem, że to kwiaty wyjątkowe jak ona.
Głupio było mi tak ciągle pożyczać samochód od Carlosa, ale mój zamknięty był w moim garażu, do którego nie miałem dostępu, bo chłopaki zabrali mi wszystkie klucze, tak abym nie mógł wrócić do siebie. Chcieli mnie mieć cały czas pod kontrolą jak małe dziecko. Ważne, że miałem czym jeździć. Kiedy dojechałem na miejsce, wysiadłem i wziąłem ze sobą bukiet. Zamknąłem auto i ruszyłem w kierunku grobu mojej żony. Kiedy byłem już niedaleko celu, zobaczyłem dziwnie znajomą kobietę z wózkiem dziecięcym, stojącą przed miejscem spoczynku Susan. Śmiała się tak głośno, że słyszałem ją z odległości. Podszedłem bliżej i od razu poznałem, że to Jenkins. Krzyknąłem do niej, a ta zabrała wózek i wzięła nogi za pas. Biegłem za nią. W końcu nie wyrobiła na jakimś za kręcie i wywróciła wózek z zawartością, sama uciekła, a ja zatrzymałem się, bo usłyszałem płacz małych dzieci. To były moje dzieci. Tylko co ona robiła z nimi na cmentarzu u mojej żony?! Szybko podniosłem maleństwa z ziemi i sprawdziłem czy nic im nie jest. Na moje oko wszystko było w porządku, ale wolałem zasięgnąć porady lekarza. Nie mogłem zabrać dzieciaków do auta, bo nie miałem fotelików, więc skorzystałem z tego co miałem pod ręką. Zostawiłem je w wózku Jenkins i ruszyliśmy w drogę. Zadzwoniłem na policję, że znalazłem maluchy, a ta wariatka uciekła. Droga do najbliższego szpitala zajęła mi dość sporo czasu. W czasie jej pokonywania zdążyło zaczepić mnie sporo ludzi w tym paparazzi. Już wyczuwałem te jutrzejsze plotki i już miałem ich dość. Na miejscu podszedłem do recepcji i powiedziałem jaka jest sytuacja. Recepcjonistka wykonała jakiś telefon i od razu skierowała mnie do sali. Wszedłem bez kolejki. Lekarz przebadał dobitnie Grace i Mitchela i stwierdził, że nie ma powodu do obaw. Odetchnąłem z ulgą. Zabrałem dupę w troki i ruszyłem do domu chłopaków, gdzie na szczęście nie było daleko. Doszedłem w parę minut. Otworzyłem drzwi kluczem i wszedłem do środka. Było strasznie cicho. Na kanapie w salonie siedzieli Carlos i Caroline.
- Siemka, wróciłem.  
- Cześć. – Powiedzieli oboje nawet się nie odwracając.
- Mam niespodziankę.
- Niespodziankę? – Oboje podnieśli tyłki z kanapy i zobaczyli dzieciaki.
Strasznie ucieszyli się na ich widok i podbiegi do wózka. Mitchel i Grace spali, więc nie brali ich na ręce ani nic w podobie. Po prostu się przyglądali.
- Gdzie je znalazłeś?
- Długa historia.
- Opowiadaj.
- A więc….
Kiedy opowiedziałem im po krótce jak to było, zadzwonił mój telefon. Był to komisarz prowadzący sprawę porwania dzieciaków. Powiedział, że złapali Jenkins nieopodal cmentarza. Kazał mi przyjechać i złożyć zeznania. Przyjaciele zgodzili się zaopiekować moimi pociechami, więc niezwłocznie popędziłem na komisariat, tym razem pożyczając auto od Caroline. 

___________________________________________________________________
Dziś już rozdział przeciętnej długości. Pragnę go zadedykować Marlence, która ostatnio wypominała mi moją MAŁĄ trzytygodniową przerwę, a kolejnego rozdziału spodziewała się za jakieś dwa tygodnie. Proszę, jaka niespodzianka. :D

Teraz notki będą pojawiać się już raczej normalnie. Skończyłem kursy, zdałem na piąteczki i jestem z siebie mega dumny. :)

7000 wyświetleń poszło! Dziękuję! :**

Czy Caroline jest w ciąży? Czy to koniec problemów Logana? Czy Adriana długo będzie gniewać się na chłopaków? Przekonajcie się sami, nie puszczając tego bloga w niepamięć ^^

Pozdrawiam:
BTC