46. Razem damy radę

Poprzednio: James i Adriana wzięli ślub. Chłopaki postanowili reaktywować zespół. Kendall dowiedział się, że Rebecca grozi Alice.

_ _ _ _ _ 

**Kendall**

            Biegłem ile sił w nogach, by sprawdzić, co działo się z Alice. W głowie miałem pełno okropnych myśli. Strasznie się bałem. Gdy dotarłem przed jej drzwi, odetchnąłem z ulgą. Nic jej się nie stało. To znaczy fizycznie nie. Psychicznie było znacznie gorzej. W ręce trzymała jakąś kartkę. Okropnie płakała i trzęsła się. Gdy tylko mnie zobaczyła, od razu mocno się we mnie wtuliła. Pocałowałem ją w głowę i zacząłem głaskać, żeby ją uspokoić. Popatrzyłem przed siebie. Dopiero wtedy zobaczyłem, że pod jej drzwiami leży zdechły kot. Przeraziłem się. 

- Alice… Powiesz mi, co się stało?? – Zapytałem, zaskoczony widokiem. 

- Re… Rebecca… - Wydusiła przez płacz. Wtedy wyswobodziła się z mych objęć i dała mi do ręki kartkę, którą wcześniej trzymała. 

- Co to jest? – Zapytałem. 

- Przeczytaj. – Powiedziała, ocierając łzy trzęsącą się ręką. 

Zwróciłem swoją uwagę na biały papier. Zacząłem czytać. To co tam zobaczyłem, wstrząsnęło mną. „ Ty nie zostawiłaś Kendalla, więc ja nie zostawię ciebie. Masz ostatnią szansę, by z nim skończyć, albo sama skończysz jak ten kot. Strzeż się, szmato.

~Rebecca.”

- To suka… - Jedynie w taki sposób byłem wstanie skomentować to, co przeczytałem przed sekundą. – Chodź tu. – Powiedziałem, rozkładając ramiona. Alice znów się do mnie przytuliła. – Nie przejmuj się, kochanie. Nie dopuszczę do tego, by coś ci się stało. Przysięgam. – Alice nic nie odpowiedziała. Wtuliła się tylko jeszcze mocniej w moje ciało i kurczowo złapała się mojej koszulki. Trwaliśmy tak jeszcze przez chwilę, po czym powiedziałem: 

- Otwórz drzwi i wejdźmy do środka. 

- Ale bałagan… 

- Kochanie, to nie jest teraz ważne. – Powiedziałem, patrząc jej w oczy. 

- Nie chcę, żebyś oglądał puste butelki po winie rozwalone po całym mieszkaniu. Nie chcę, żebyś źle o mnie myślał… 

- Ty piłaś przez ten cały czas? – Zszokowało mnie to. 

- Nie umiałam sobie z tym poradzić…. Przepraszam… 

- Nie masz za co. – Pocałowałem ją w czoło. – Po prostu mogłaś mi od razu o tym powiedzieć, a nie zamykać się w sobie. 

- Bałam się. 

- Dobrze już. Nie mam ci tego za złe. Zróbmy tak. Ty ogarnij szybko w środku, a ja zajmę się tym. – Rzuciłem, wskazując na martwego zwierzaka. 

- Okej. – Zgodziła się. Musnęła moje wargi i ruszyła w kierunku drzwi. Widziałem, jak starała się nie patrzeć na to biedne stworzenie pod jej nogami. Kiedy otworzyła już drzwi, postawiła większy krok, aby ominąć kota i weszła do środka. 

- Daj mi klucz od piwnicy. Potrzebuję łopaty. 

- Jasne. – Odpowiedziała. Zniknęła na chwilę z moich oczu. Po chwili stanęła w progu mieszkania i rzuciła mi klucz, o który prosiłem. 

- Dzięki. – Powiedziałem, po tym jak go złapałem. – Zaraz wracam. – Obdarzyłem ją uśmiechem i zbiegłem na dół. Starałem się zachować zimną krew, jednak w środku cały drżałem ze strachu i wrzałem ze złości. Nie znałem Rebecci od tej strony. Nigdy nie pomyślałbym, że byłaby zdolna do czegoś takiego. Bałem się o Alice, a tą plastikową dziwkę miałem ochotę udusić gołymi rękoma. Co ona sobie myślała? Że jak wyeliminuje Alice, to do niej wrócę? Nigdy w życiu! Już nigdy więcej nie popełnię tego błędu. A nią powinien zająć się psychiatra! Dobry psychiatra…

**Alice**

            Nadal cała dygotałam. Okropnie bałam się Rebecci. Dręczyła mnie już od dłuższego czasu, ale jeszcze nigdy nie odwaliła takiego numeru. Zwykle dostawałam tylko smsy z pogróżkami, a teraz to. Ta kobieta naprawdę jest psychiczna! Drżącymi rękoma podnosiłam puste butelki po winie i zasmarkane chusteczki z podłogi. Starałam się robić to jak najszybciej. Kiedy już się z tym uporałam, chwyciłam szybko szmatkę i z grubsza starłam kurze. Zapuściłam ostatnio to mieszkanie. Nie miałam głowy na sprzątanie. Wyrobiłam się na czas. Akurat do środka wszedł Kendall. 

- Już jesteś? Co z tym zrobiłeś?? – Powiedziałam, odkładając ściereczkę. 

- Zakopałem koło śmietników. 

- Nie prościej po prostu wyrzucić do kosza? 

- A potem nie poszłabyś wrzucić śmieci, bo jebałoby zgnilizną. 

- Już jebie. – Uśmiechnęłam się. 

- To fakt… Dobra.. Idę umyć ręce. Zaraz wracam. 

- Okej. – Odpowiedziałam. Widok Kendalla mnie trochę uspokoił. Przy nim czułam się bezpiecznie. Nadal bałam się o   życie swoje, jak i jego, ale gdy miałam go obok, czułam, że damy sobie radę. Chyba zaraził mnie tym swoim optymizmem. Kiedy tylko Schmidt wszedł do łazienki usłyszałam jak mówi:

- O kurwa! 

- Co się stało? Zapomniałam o czymś? 

- Nie nic… Tak mi się powiedziało… - Powiedział wychodząc z łazienki. – Masz może jakiś płyn do szyb?

- Po co ci płyn do szyb? 

- Yyy… Chciałem tylko wyczyścić swojej okulary… - Wybełkotał. Od razu widziałam, że kłamie. On nawet okularów nigdy nie nosił. 

- Kendall! Ty nie masz okularów. Co jest w tej łazience? – Podeszłam bliżej. Chciałam wejść do środka, jednak on zagrodził mi drogę. 

- Tam nic nie ma. Daj mi ten płyn. 

- Nie! Wpuść mnie tam! – Zaczęłam się z nim szarpać. 

- Dobrze… Ale wolałbym, żebyś tego nie widziała. – Mówiąc to, odsunął się na bok i otworzył mi drzwi. 

- Ja pierdole! – Tylko tyle byłam wstanie powiedzieć, gdy zobaczyłam lusterko w swej łazience. Czerwoną szminką było na nim napisane „dojadę cię szmato!”. Czułam, że robi mi się słabo.. Świat przed oczami zaczął mi migać, a potem była już tylko ciemność.

**Kendall**

            Cholera! Od razu wiedziałem, żeby lepiej nie pokazywać jej tego napisu. W ostatniej chwili ją złapałem, bo runęłaby na kafelki. Przeraziłem się. Leżała nieprzytomna w moich ramionach. Próbowałem ją jakoś ocucić. Mówiłem do niej i delikatnie potrząsałem, jednak nie pomagało. Byłem już naprawdę zmartwiony. Postanowiłem, że zadzwonię po pogotowie, jednak, gdy wyciągałem telefon z kieszeni, Alice otworzyła oczy. Zagubionym wzrokiem patrzyła w moją stronę. Złapała się za głowę. 

- Głowa mnie boli… - Powiedziała, próbując się podnieść. 

- Leż spokojnie.- Nie pozwoliłem jej wstać. – Wezwę lekarza.

- Nie trzeba. Na pewno zaraz przejdzie. 

- Alice, ty zemdlałaś przed chwilą. 

- Bo mam już tego dość… Nie mam siły. 

- Zaniosę cię do łóżka. – Powiedziałem i wziąłem ją na ręce. Położyłem ją na łóżku i nakryłem kocem. – Zrobię ci herbatki. – Rzuciłem, wymuszając uśmiech. 

- To mi dobrze zrobi… - Powiedziała cicho. Nie odpowiedziałem, tylko ruszyłem w stronę kuchni. Przy wyjściu z pokoju zatrzymał mnie głos blondynki. 

- Kendall? 

- Tak, skarbie? – Obróciłem się w jej stronę. 

- Zostań przy mnie. Proszę. 

- Dobrze. – Odpowiedziałem i podszedłem bliżej. Nachyliłem się nad nią i pocałowałem w czoło. Usiadłem na kancie jej łóżka, po czym złapałem ją za rękę. 

- Nie bój się, kochanie. Damy sobie radę. Obiecuję, że nic ci się nie stanie. – Próbowałem ją uspokoić, choć sam nadal cały dygotałem. 

- Kocham cię… 

- Ja ciebie też. – Odpowiedziałem. Potem siedzieliśmy w ciszy. Alice w końcu usnęła. Wstałem z zamiarem zmazania tego cholernego napisu. Jak ona w ogóle weszła do jej domu? Naprawdę obawiałem się o życie swojej ukochanej. Zrozumiałem, że to naprawdę poważne. W końcu znalazłem płyn do szyb i z trudem wyczyściłem lustro. Cholerna szminka… Mocno się trzymała. Wiedziałem, że Alice nie może być teraz sama. Musiałem zapewnić jej opiekę. Zastanawiałem się czy nie pójść z tym na policję, ale nie chciałem robić nic bez konsultacji z ukochaną. Postanowiłem porozmawiać o tym z Alice, gdy tylko się obudzi. Miałem nadzieję, że przełamie strach i zgodzi się sobie pomóc. 

_ _ _ _ _ 

Hej kochani! Jezu... Jak za za tym tęskniłem... Zaniedbałem tego bloga jak Ala swe mieszkanie... Nie gniewacie się? Zostaniecie ze mną mimo to, prawda?? :)

Ten rozdział taki mocno Kendallowy. Podobał się Wam? Mam nadzieję, że tak. Komentujcie. :** 

Jak tam wakacje?? Ja ich jeszcze nie czuję, bo praktyki mam, ale i tak się cieszę, że są. Pogoda jest niesamowita. Aż chciałoby się być gdzieś nad wodą. Wyjeżdżacie gdzieś? A może już wyjechaliście? Piszcie. :) 

Czy Alice zgodzi się pójść na policję? Czy Kendallowi uda się ją ochronić? Czy Rebecce uda się "dojechać" Brown?? Zapraszam na kolejne rozdziały. ^^ 

Pozdrawiam:
BTC