32. Koncert

**Caroline**

                Kiedy obudziłam się po imprezie strasznie kołowało mi się w głowie, co było dziwne, bo wcale dużo nie wypiłam. W sypialni śmierdziało alkoholem, więc otworzyłam okno. Carlos jeszcze spał. Był tak pijany, że nawet nie potrafił się rozebrać. Leżał na kołdrze w pogniecionej koszuli i ze spodniami zdjętymi na pół tyłka. Wyglądało to komicznie. Zarzuciłam na siebie szlafrok i wyszłam z pokoju. W domu było cicho, każdy spał. Kiedy otworzyłam lodówkę nagle poczułam się strasznie słabo. Zamknęłam drzwiczki i oparłam się o blat mebli. Świat zaczął wirować i poczułam, że zaraz zwymiotuję. Szubko pobiegłam do toalety i zrobiłam co trzeba, po czym umyłam zęby. Gdy spojrzałam w lustro, wyglądałam strasznie. Dobrze, że po powrocie zmyłam makijaż, bo byłoby jeszcze gorzej. Oczy podkrążone, włosy rozczochrane, a w dodatku na samym czubku nosa wyskoczyła mi czerwona dioda. Związałam włosy w niedbały kok, a nos przypudrowałam. Pod oczy nałożyłam krem. Kiedy wyszłam z łazienki, w kuchni urzędowała już Adriana. Była w samej bieliźnie. Przygotowywała sobie płatki z mlekiem, ziewając przy tym co chwila, a ponieważ ziewanie jest zaraźliwe, ja razem z nią.
- Zrób mi też. – Poprosiłam.
- Okej. – Odpowiedziała i sięgnęła dla mnie miskę. – Tragicznie wyglądasz.
- Hah. Dzięki. Nie ma to jak komplementy z rana. – Zaśmiałam się. – Napijesz się kawy?
- Chętnie.
- Wstawię wodę. 
Potem poszłyśmy do stołu jeść. Nie miałam nastroju do rozmów, więc się nie odzywałam. Brunetka prawdopodobnie też marnie się czuła, dlatego milczała, co było do niej niepodobne. Ona wiecznie kłapała buzią. Lubię ją, nawet bardzo, ale czasem staje się nieznośna. Zjadłam już połowę tego, co miałam i woda w czajniku zaczęła wrzeć. Kiedy czajnik się wyłączył, ja podniosłam się, by zalać kawy. W tym momencie znów zakręciło mi się w głowie. Usiadłam z powrotem, trzymając się za głowę.
- Co jest? – Zapytała Adriana.
- Nie, nic. Zaraz przejdzie. – Skłamałam, czułam się fatalnie. W tym momencie znów poczułam nadchodzące wymioty i szybko pobiegłam do toalety. Gdy wyszłam kawy były już gotowe, a z moją zdążył zaprzyjaźnić się Carlos.
- Cześć, kochanie. – Powiedział, całując mnie w policzek, gdy podeszłam bliżej. – Wyglądasz fatalnie. – Odparł.
- Dziękuję. – Wytknęłam mu język. – Jesteś bardzo miły.
- Kochanie, dla ciebie zawsze. – Wyszczerzył się. Moje kąciki ust lekko się uniosły, jednak zaraz opadły. Nie miałam siły nawet na to, by się uśmiechnąć.
- Pójdę się położyć. Źle się czuję. – Odparłam.
- Za dobrze też nie wyglądasz. – Powiedział schodzący ze schodów James.
- KOLEJNY! – Krzyknęłam. Wzięłam poduszkę z kanapy i rzuciłam mu w twarz. – Walcie się wszyscy. – Powiedziałam lekko drżącym głosem i uciekłam na górę. Gdy leżałam na łóżku, z oczu popłynęło mi kilka łez. Na początku to było zabawne, jednak z czasem po prostu zrobiło mi się przykro. Nagle usłyszałam jak ktoś wchodzi do sypialni. Zamknęłam oczy i udałam, że śpię. Nie chciałam z nikim gadać.
- Skarbie, śpisz? – Wyszeptał Carlos, a ja mu nie odpowiedziałam. Chyba uznał to za „tak”. Odgarnął mi włosy z czoła i pocałował w policzek, po czym nakrył mnie kołdrą i wyszedł. Nawet nie wiem kiedy odpłynęłam.

 

**Zuza** 

Tamten dzień zapowiadał się wspaniale. Miałam trochę wolnego w pracy, więc wstałam później niż zwykle. Byłam niezwykle wypoczęta i radosna. Zrobiłam sobie gorącą kawę i wyszłam na balkon. W twarz uderzył mnie strumień ciepłego powietrza. Usiadłam na krześle i oglądałam krajobrazy L.A. popijając kawę. Ptaszki śpiewały radośnie, co odciągało moją uwagę od dźwięku klaksonów aut przemierzających miasto. Siedząc tak już od jakiegoś czasu, usłyszałam z mieszkania dźwięk mojej komórki. Wstałam i ruszyłam do telefonu. Na ekranie wyświetlił się Logan. Uśmiechnęłam się do wyświetlacza i odebrałam.
- Hallo?
- Hej. Co tam u ciebie? – Zapytał.
- Powiem ci, że zapowiada się ciekawy dzień. – Odparłam wesoło.
- Masz jakieś plany? – Na to pytanie wręcz podskoczyłam. Pomyślałam, że chce mnie może gdzieś zaprosić.
- Nie, po prostu jestem wesoła. – Odparłam.
- To super. Wiesz… Chciałbym mieć do ciebie prośbę. – Powiedział niepewnie.
- Zamieniam się w słuch. – Uśmiech nadal nie schodził z mojej twarzy.
- Czy mogłabyś dziś przypilnować Grace i Mitchela wieczorem? – I całą radość szlag trafił.
- Wychodzisz gdzieś?
- Dostałem zaproszenie na koncert i bardzo mi zależy.
- I tak nie mam planów, wiec…
- Dziękuję. Jesteś kochana! Możesz być u mnie o piątej? – Zapytał podekscytowany.
- Dobrze, będę. – Odpowiedziałam znacznie mniej entuzjastycznie od niego. Chciałam oddać mu przysługę, jednak wolałabym być z nim na tym koncercie, czyjkolwiek on by był.
- To do zobaczenia. Pa.
- Pa. – Rozłączyłam się.
Reszta dnia nie była już tak przyjemna. Posprzątałam trochę w mieszkaniu, zrobiłam zakupy, zjadłam obiad. Typowe czynności, nic specjalnego. Po obiedzie zaczęłam się szykować. Niby miałam być tylko niańką, ale chciałam zrobić dobre wrażenie na Loganie. Starannie ułożyłam włosy, zrobiłam makijaż, założyłam krótką miniówkę i koszulkę z dekoltem. Prysnęłam się perfumami i byłam gotowa. Włożyłam buty i cienką kurtkę, po czym wyszłam z mieszkania. Wsiadłam do auta i po chwili byłam pod drzwiami Logana. Zapukałam, nie chcąc budzić dzieci dzwonkiem, gdyby ewentualnie spały i ujrzałam przed sobą odpicowanego Hendersona. Już w drzwiach poczułam zniewalający zapach jego perfum, to ja miałam zrobić na nim dobre wrażenie, a tymczasem zachwycałam się jego osobą.
- Wspaniale wyglądasz. – Powiedział.
- Dziękuję. Takie tam ciuszki z dna szafy. Ty też wyglądasz super. – Uśmiechnęłam się.
- A dziękuję. Taki miałem zamiar. Nie codziennie dostaje się wejściówkę za kulisy koncertu samej Ellie Goulding. – Uniósł do gry plakietkę na smyczy i wyszczerzył się szeroko. – Wreszcie coś przyjemnego mnie spotyka.
- Eeee… A kto to ta Ellie? – Zapytałam, kompletnie nie wiedząc o kim mowa.
- Żartujesz? – Spojrzał na mnie jak na kosmitkę. - Nie znasz jej? Tą piosenkę musisz kojarzyć. „You show the lights that stop me turn to stone, You shine it when I'm alone (..)” – Zaczął nucić.
- Nieeeeee. – Odpowiedziałam.
- Serio? A To? „I need your love, I need your time (…)” – Znowu śpiewał.
- Też nie. – Uśmiechnęłam się.
- Naprawdę? Kobieto, na jakim ty świecie żyjesz? – Zapytał z uśmiechem na ustach. – Tego też nie znasz? – Już miał coś nucić, ale przerwałam mu.
- Dobra, już skończ. Leć, bo zaraz się spóźnisz.
- Rzeczywiście. – Spojrzał na zegarek. – Ale na pewno nie masz żadnych planów? – Zapytał.
- Na pewno, na pewno.
- I nie masz mi tego za złe?
- Nie mam.
- I poradzisz sobie na pewno?
- Henderson, wypad! Musisz się czasem wyrwać z tego domu.
- To już lecę. – Zamykał drzwi, lecz nagle je otworzył i powiedział.
- Jesteś wspaniała.
- Wiadomo. – Wyszczerzyłam się. Było mi miło to słyszeć.
- Normalnie kocham cię jak siostrę. Pa. – Powiedział i zamknął za sobą drzwi. Posmutniałam. Tego mógł już sobie oszczędzić. Ja tu za nim szaleję, w dupę mu wchodzę, żeby się przypodobać, a ten mnie kocha jak siostrę! Wybornie! Podeszłam do barku i nalałam sobie kieliszek otwartego wina. Wypiłam wszystko na raz. Włączyłam sobie telewizor i resztę wieczoru spędziłam na gapieniu się w jego ekran, w międzyczasie zajmując się dziećmi.

 

**Logan** 

                Byłem ogromnie wdzięczny Zuzie za pomoc. Naprawdę czułem, że mam w niej oparcie. Cieszyłem się jak małe dziecko, że za chwilę będę na koncercie Ellie. Już nie mogłem się doczekać, kiedy będę na miejscu. W końcu dotarłem. Wszedłem bocznym wejściem, pokazując wejściówkę. Kiedy już byłem na miejscu, zobaczyłem ją. Wyglądała wspaniale. Miała na sobie czarne spodenki i białą bluzkę odkrywającą pępek, a na nogach czarne glany. Włosy rozpuszczone i tradycyjny, delikatny makijaż.
- Hej. – Powitała mnie uśmiechem i przyjacielskim uściskiem. – Cieszę się, że jesteś.
- Nawet nie masz pojęcia jak ja się cieszę, że tu jestem.
Zamieniliśmy kilka słów aż wreszcie musiała wyjść na scenę. Obserwowałem na ekranie każdy jej ruch. Kiedy fani ją zobaczyli, podnieśli krzyk. Dziwnie się czułem oglądając koncert  zza kulis, a nie ze sceny, ale było to dość przyjemne. Na pierwszy ogień poszło „Anything Could Happen” a potem kilka innych świetnie wykonanych utworów. Oglądałem ten występ z uśmiechem na twarzy. Byłem zahipnotyzowany, Każdy jej ruch był tak cudowny, że aż trudno to opisać, każdy dźwięk powodował gęsią skórkę na mym ciele. Coś niesamowitego. W krótce nadszedł czas na przerwę. Ellie zmieniła ciuchy, napiła się i miała trochę czasu dla mnie.
- Jak się bawisz? – Zapytała zdyszana?
- Wspaniale. Jesteś genialna.
- Dziękuję. – Pokazała swój słodki, lekko krzywy uśmiech. – Miło mi to słyszeć.
Pogadaliśmy jeszcze trochę, po czym znów wyszła na scenę. Wkrótce koncert dobiegał końca. Nadszedł czas na ostatnią piosenkę. Było to „Animal”. Nie wiem czy bardziej dzikie było wykonanie tej piosenki, czy jej zwierzęce ruchy i zabawa przy śpiewaniu. Byłem zachwycony. Kiedy Ellie ogłosiła, ze to już koniec i żegnała się z fanami, wśród publiczności rozległy się prośby o jeszcze jeden utwór. W końcu zrobił się krzyk i Goulding przemówiła:
- Dobrze. Będzie jeszcze jedna piosenka, ale pod jednym warunkiem. – Mówiła z przerwami na oddech. Słychać było, że jest zmęczona. – Zgodzicie się by ktoś zaśpiewał ze mną? – Skierowała mikrofon w stronę fanów. Rozległ się pisk. Za kulisami wszyscy patrzyli na siebie z miną „co ona wyprawia?” a i ja sam nie wiedziałem o co chodzi. Zastanawiałem się, kto będzie tym szczęściarzem i zaśpiewa z nią na scenie.
- Logan? Zaśpiewasz ze mną? – Na to pytanie nogi mi zmiękły. Nie wiedziałem co zrobić. Stanąłem jak osłupiały i wpatrywałem się w ekran przed mną. Nagle ktoś wypchnął mnie na scenę, omal mnie nie przewracając.
- Kochani! Logan Henderson z Big Time Rush! Zróbcie hałas! – Wydarła się Ellie, a fani odpowiedzieli krzykiem i oklaskami. Nie wiedziałem czy mnie kojarzyli, może lubili, czy po prostu robili to na jej prośbę, w sumie nie było to najważniejsze. Po prostu uśmiechnąłem się i pomachałem do nich.
- Znasz tekst do „I Need Your Love”? – Zapytała. Chciałem odpowiedzieć, ale nie miałem mikrofonu. Nagle podbiegł do mnie jakiś facet i podał mi sprzęt. Mogłem już się wysłowić.
- Oczywiście. – Uśmiechnąłem się.
- To śpiewamy.
Usłyszałem muzykę. Ellie patrzyła się na mnie i uśmiechała się. W końcu zaczęła śpiewać.
„I need your love
I need your time
When everything's wrong
You make it right (…)” – Patrzyła na mnie z wyrazem twarzy mówiącym „śpiewaj”. W końcu dołączyłem do niej i tak prześpiewaliśmy razem całą piosenkę. Na koniec zebraliśmy gromkie brawa i po czasie zeszliśmy ze sceny. To było jedno z lepszych przeżyć w moim życiu. Ogólnie cały ten dzień był fenomenalny, a co najlepsze jeszcze się nie kończył.
___________________________________________________________________________

Jest i kolejny rozdział. Tym razem po tygodniu i jednym dniu ale myślę, że to i tak dobrze. ^^
Ogólnie rozdział mi się podoba. Taki Elkowaty. A co poniektórym pewnie spodoba się cierpienie Zuzy i zapewne pewna osoba bd współczuć małym Hendersonkom. (Tak Bunny, mowa o Tb) :D
No niech będzie. Już nawet zadedykuję Ci ten rozdział. Speszyl for Ju ;p

Jak wam się podoba notka? Kto ziewał, czytając o ziewaniu? I kto teraz też ziewnął? Ziewanie to ZUO ! :D

Czy Zuza odpuści sobie Logana? Co się dzieje z Caroline? I czy Logan słusznie cieszy się, że ten dzień jeszcze nie dobiegł końca ? Dowiecie się niebawem :) 

PS. Nie przypominałem ostatniego rozdziału, bo w sumie był niedawno. Będę to robił w przypadkach, gdy notki nie będzie od 2 tygodni wzwyż.

I jeszcze chcę Was zaprosić na BTDI. Niektórzy chyba zapomnieli o tym blogu, a zbereźne imaginy czekają, aż przelecicie je wzrokiem i pogwałcicie trochę swe klawiatury, by napisać parę słów w komie. W sumie me rozdziały też sie o to proszą. A i Ada wróciła. Yupiiii! Zapraszam :)

I jeszcze wstawiam Wam tańczącego Jamesa bo mnie rozwala. :D 

Pozdrawiam:
BTC