13. Pobudka

(…) Po tym co usłyszałem, nie wiedziałem co myśleć. Wykrzyczałem tylko „O JA PIERDOLĘ!” , a Kendall chwycił za telefon. Dlaczego nas nie poinformowali? Chwilę potem Carlos i Caroline wbiegli przestraszeni do naszego pokoju.
- Co się stało? Czemu się tak wydarłeś? - Spytał Latynos.
- Zobacz sam. – Przewinąłem do tyłu, aby Carlos i Caroline także mogli obejrzeć materiał.
Kiedy oni oglądali z przerażeniem w oczach, Kendall wyszedł z pokoju, by móc spokojnie rozmawiać. Próbowałem podsłuchać, jednak nie udało mi się. Kiedy program się skończył, państwo Pena usiedli bezradnie na łóżku, Caroline zaczęła popłakiwać.
- Dlaczego on to zrobił? Co mu odjebało? – Pytała.
- Spokojnie kochanie, to nie może być prawda.- Uspokajał ją mąż.
- Nie oszukuj się! Sam słyszałeś.
Nikt tego nie skomentował. Po chwili wrócił Kendall.
- Iiii? – Spytałem.
- I to nie nasze dzieci.
- Ufff. – Odetchnęliśmy z ulgą.
- O niczym nas nie informowali, bo nie chcieli nas niepokoić. Porównali zdjęcie, które dostali od nas,
z ciałami i okazało się, że to zupełnie inne dzieciaki. – Wyjaśnił.
- Całe szczęście. – Skomentowała Adriana.

**Caroline**

                Okazało się, że dzieci znalezione martwe w lesie to nie Grace i Mitchel. Ucieszyłam się na tą wiadomość, z resztą inni niemniej.  Jak ja choć przez chwilę mogłam pomyśleć, że Logan byłby gotów zrobić coś tak okropnego? Ale w takim razie gdzie są maluchy?! Pozostawało tylko czekanie. Tylko ile trzeba będzie czekać? Miałam nadzieję, że niedługo. Martwiłam się. Zastanawiałam się tak trochę, lecz nagle Kendall mnie szturchnął i się obudziłam.
- Ej! Co to było? – Spytałam.
- Nie, nic. Po prostu chciałem wyciągnąć Cię z transu. O czym tak myślałaś?
- O Loganie, o dzieciach..
- A Ty Carlos, nad czym tak dumasz? – Spytała Adriana.
- O niczym.
- Ja już dobrze wiem o czym Ty tam tak rozmyślasz. – Kendall uśmiechnął się szeroko. – Wróć do świata żywych, albo odetnę Ci jedyne źródło twojego myślenia. Jesteście już po stosunku, ogarnij się.
- Chcesz odciąć mi głowę? Nigdy na to nie pozwolę.- Schował czerep pod poduszkę.
- Jaką głowę? Myślałem o twoim małym.
- Aaa, hahaha. Nie musiałeś mówić głośno, o tym co się niedawno działo. – Mówił wynurzając się.
- Sorki i tak każdy już wie, że przed chwilą wojowałeś swoim MAŁYM. – Zaśmiał się blondyn.
- Hej! Wcale nie jest taki mały! – Bronił się mój mąż. – Prawda kochanie?- Spytał patrząc w moją stronę.
Postanowiłam zrobić mu na złość. Odwróciłam się i nie skomentowałam. Nagle wszyscy wybuchliśmy śmiechem. Po chwili coś do mnie dotarło. „ O kurwa!” krzyknęłam i pociągnęłam Carlosa do naszej sypialni.
- Carlos, muszę Ci coś powiedzieć. – Zaczęłam.
- To mów. – Poprosił.
- Mam dni płodne.
- No i co w związku z tym?
- Carlos!- Uniosłam się szarpiąc go za ramiona. – Mam dni płodne, a Ty dzisiaj skończyłeś we mnie.
- Ale przecież bierzesz tabletki. Bo bierzesz, prawda?
- Właśnie nie. Wiesz, że jestem niesystematyczna…
- To znaczy że możesz zajść w ciążę?
- No właśnie to próbuję Ci powiedzieć!
- To cudownie!- Ucieszył się i wziął mnie w objęcia.
- Nie jestem przekonana… Ja chyba nie jestem gotowa na..
- Nie jesteś gotowa? Spokojnie, ja też nie.
- I to ma mnie uspokoić?- Spytałam ze łzami w oczach.
Carlos złapał mnie za ręce i powiedział patrząc mi w oczy:
- Kochanie, nawet jeśli w twoim brzuszku teraz coś się zadzieje, nawet jeśli będziemy mieli małego dzidziusia, nawet jeśli nie jesteśmy na to gotowi, ja Cię kocham i Cię nie opuszczę. Przebrniemy prze to razem. Podobno umiejętności nabywa się w praktyce, prawda?- Uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło. Przytuliłam się do niego mocno. Uwierzyłam w jego słowa. Poczułam, że wszystko będzie dobrze, że w razie czego, damy radę. Rozpłakałam mu się na ramieniu. Ten zaczął mnie pocieszać. Po czasie ogarnęłam się i wróciliśmy do pokoju Jamesa, gdzie czekali na nas zaciekawieni przyjaciele.

**Kendall**

                Śmialiśmy się z Carlosa i jego „małego” (swoją drogą ciekawe czy jest taki mały, czy nie), kiedy nagle Caroline jakby sobie o czymś przypomniała. Wzięła Carlosa za rękę i wybiegli z pokoju Jamesa. Zaczęliśmy zastanawiać się, o co może jej chodzić. Popatrzeliśmy na siebie i James zaczął:
- Co jej się stało?
- Nie wiem, ale to było co najmniej dziwne. – Podsumowała Adriana.
- Czyli pozostaje nam tylko czekać, aż oni coś nam powiedzą.. – Stwierdziłem.
- A wierzysz w to, że powiedzą cokolwiek? – Spytała moja siostra.
- Racja. Czyli niczego się nie dowiemy. – Posmutniałem.
Po chwili drzwi pokoju się otworzyły i Carlos z Caroline weszli do środka. W momencie obsypaliśmy ich pytaniami, jednak nie chcieli nam nic powiedzieć. „Dowiecie się w swoim czasie” ; „nic wielkiego” ; „spokojnie” – tylko tyle byli łaskawi nam powiedzieć. Skoro chcą, niech trzymają to w tajemnicy,
w końcu, są takie sprawy o których nie mówi się nawet przyjaciołom. Rozmawialiśmy
o jakiś bzdurach cały czas trzymając w rękach telefony w nadziei, że zadzwoni pani Henderson
i powiadomi nas, że wybudzili Logana. Nic podobnego się nie zdarzyło. Zaczynało się ściemniać, a tu nadal żadnej informacji na temat naszego przyjaciela. Doprowadzało mnie to do szału. Już chciałem się ubierać i jechać do tego cholernego szpitala, ale Adriana cały czas mnie powstrzymywała, mówiąc, żebym zaufał mamie Logana i że skoro powiedziała, że zadzwoni, to zadzwoni. Moja mała siostrzyczka miała rację. Wreszcie doczekaliśmy się i usłyszałem swój dźwięk dzwonka.
- Hallo?- Odebrałem.
- Kendall? Logan się obudził. – Usłyszałem w słuchawce głos pani Pameli.
- Wreszcie! To my się zbieramy i zaraz tam będziemy.
- Nie ma potrzeby. Lekarz powiedział, że pora odwiedzin już się skończyła i dzisiaj do niego nikogo nie wpuści. Przyjedźcie jutro.
- A państwo?
- A my wynajęliśmy pokój w hotelu i zaraz tam będziemy.
- Proszę przyjechać do nas. Stary pokój Logana jest wolny.
- Nie chcielibyśmy…
- Nie będziecie państwo przeszkadzać, spokojnie. Zapraszamy.
- W takim razie zaraz tam będziemy. Do widzenia.
- Do widzenia.
Oznajmiłem przyjaciołom, ze rodzice Logana przyjadą do nas na noc i że pasowałoby przygotować jakąś pościel. Dodatkowo ktoś musiał zająć się kolacją. W tej drugiej sprawie każdy zwrócił się do Caroline, która gotuje najlepiej z nas i zawsze ma pełno pomysłów w głowie, co można przyrządzić. Ta kobieta potrafi stworzyć coś z niczego, jest lepsza niż Chuck Norris. Ja z Carlosem natomiast, przygotowaliśmy dla gości miejsce do spania. Żeby Jamesowi i Adrianie się nie nudziło, musieli nakryć do stołu. Po krótkim czasie usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. 

____________________________________________________________________________

 Pechowa 13 wcale nie jest taka pechowa. Taki mały odpoczynek od dramatów, których ostatnio tu chyba za dużo, ale nie zamierzam z nimi kończyć :) Jak się podobało? Piszcie. ^^

Marlo S, udało mi się wpleść twojego teksta do opowiadania. Chyba prezentuje się całkiem nieźle. Prawda ? :D

Info:

1. Polecam kolejnego bloga.
2. Co do polecania, wreszcie działa mi właściwy gadżet i jest git.
3. Bawiłem się ostatnio zakładką "bohaterowie", pojawiły się nowe twarze.

Czego grupa przyjaciół dowie się od Logana? Czy będzie chciał z nimi rozmawiać? Dowiecie się już niebawem. :)