10. Pogrzeb

**James**

                Jechaliśmy do kościoła na pogrzeb Susan. Logan nie życzył sobie, żeby okazanie zwłok odbyło się u niego w mieszkaniu, więc od razu jechaliśmy do świątyni, gdzie mogliśmy pożegnać się
z przyjaciółką. Atmosfera w aucie była posępna, każdy był smutny. Ja siedziałem za kierownicą, obok mnie Adriana, z tyłu Kendall, Carlos i Caroline. Byłem rozpędzony, jednak musiałem zwolnić, bo przed nami stał dość spory korek. Zahamowałem przed ostatnim samochodem i czekałem, aż coś się ruszy. W tym czasie złapałem moją ukochaną za rękę. Siedzieliśmy w ciszy, puki Kendall nie zauważył,
że trzymamy się za ręce.
- Eh ym! – Chrząknął. – Obie ręce na kierownicy. – Dodał.
Zatkało mnie, nie wiedziałem co powiedzieć. Adriana chyba też. Patrzeliśmy na siebie i nie wiedzieliśmy co zrobić. Nie pościliśmy nadal swoich dłoni.
- Słyszałeś? Ręce na kierownicę. – Powtórzył.
- Kendall! Daj im spokój!- Broniła nas Caroline uderzając go w pierś.

Przyjaciel zrobił zrezygnowaną minę i już więcej się nie odzywał. Podziękowałem Caroline w myślach. Wreszcie mogliśmy jechać dalej. Nienawidziłem tego skrzyżowana w LA. Wieczne korki przez nieodpowiednio zsynchronizowaną sygnalizację świetlną. Dojechaliśmy na miejsce, wyjęliśmy kwiaty z auta i weszliśmy do kościoła. Poszliśmy pod samą trumnę, gdzie czekali już rodzice Susan, Logana i oczywiście Logan. Każdy pożegnał się ze zmarłą, po czym przytulił pocieszająco Logana. Nasze „pocieszające uściski” podziałały odwrotnie, bo ten rozkleił się. Staliśmy obok niego i nie wiedzieliśmy jak zareagować. Zaczęła się msza. Ksiądz powiedział takie kazanie, że chyba nie było osoby, której nie poleciałoby parę gorzkich łez tęsknoty i żalu. Tylko jedna kobieta nie płakała. Nie znałem jej, ale najwidoczniej musiała znać Logana lub Susan, skoro była na pogrzebie. Po mszy, przeszliśmy na cmentarz. Logan i matka Susan gorzko płakali. Pierwszy raz widziałem przyjaciela w takim  stanie, a najgorsze było to, że nie mogłem nic zrobić, by go pocieszyć. Dotarliśmy na cmentarz. Ksiądz powiedział jeszcze parę słów, po czym pracownicy zakładu pogrzebowego zaczęli spuszczać trumnę w dół. W tym momencie Logan jakby dostał szału. Zaczął krzyczeć „Susan! Susan!” , był cały czerwony i mokry od łez, szarpał się, miałem wrażenie, że zaraz wskoczy za nią do grobu. Trzymaliśmy go z Kendallem, martwiąc się o niego, kiedy Carlos pocieszał Caroline, która rozkleiła się na dobre. Razem z Susan były najlepszymi przyjaciółkami jeszcze z czasów dzieciństwa, więc nie dziwne było, że się rozkleiła. Grabarze zakopywali już dół. Kiedy skończyli, ułożyli wszystkie kwiaty  na grobie. Ludzie zaczęli rozchodzić się do domów. Państwo Henderson za chwilę mieli lot powrotny, byli bardzo zapracowani, więc nie mogli zostać dłużej, rodzice Susan mieszkali w LA i też dość szybko się zwinęli. Zostaliśmy tylko my i Logan. Podszedłem do niego i złapałem go od tyłu za ramę. Wydawał się nieobecny.
- Trzymasz się jakoś? – Spytałem.
- Jakoś. – Oznajmił z wyraźną rezygnacją w głosie i chlipnął nosem.
- Idźcie już.- Poprosił nas po czasie.
- A Ty? – Spytała Adriana.
- Zostanę jeszcze.
- Tylko nie siedź za długo. - Powiedział Kendall.
- No idźcie już! – Krzyknął drżącym głosem.
Spełniliśmy jego prośbę i poszliśmy w stronę auta. Pojechaliśmy do domu. Po drodze dowiedziałem się, że niepłaczącą kobietą, była trenerka Logana I Carlosa.

**Kendall**

                Wróciliśmy do domu i usiedliśmy wszyscy w salonie. Nikt nic nie mówił. Caroline jeszcze szlochała, a Carlos ją pocieszał, Adriana siedziała na kanapie ze wzrokiem wbitym w podłogę, a James obok niej bawił się jej włosami, a ja przyglądałem się wszystkiemu i rozmyślałem. Byłem tek przygnębiony, że nawet nie przeszkadzało mi to, że James i moja siostra są tak blisko. Postanowiłem zrobić kawy. Poszedłem do kuchni i przygotowałem napój dla każdego, po czym zaniosłem kubki do salonu. Piliśmy powoli i w ciszy. Ta cisza działała mi już na nerwy. Pozwalała mi za dużo myśleć, a te myśli doprowadzały mnie do szału. Wiedziałem jednak, że w tej sprawie nic nie zdziałam. Żadne
z przyjaciół raczej nie było skore do rozmowy, a nawet jeśli, to i tak nie wiedziałem o czym rozmawiać. Włączyłem więc telewizor, aby coś mogło poszumieć w tle. Nie wiedziałem nawet co leci w danym momencie, bo zbytnio się na tym nie skupiałem, liczyło się tylko to, że udało mi się zabić tą cholerną ciszę. Zacząłem myśleć o Loganie i o tym co on czuje. My wszyscy byliśmy przygnębieni, a co dopiero on. Zrobiło mi się go strasznie szkoda. Wstałem z kanapy i oznajmiłem wszystkim, że jadę do niego.
- Pojedziemy z Tobą.- Wstali James i Adriana.
- Nie. Sam pojadę. Wy zostańcie i pilnujcie Carlosa, bo widzę, że zaraz będzie z nim gorzej. Zadzwonię do was. Na razie. – Chwyciłem kluczyki od auta i wyszedłem.
Carlos rzeczywiście wyglądał gorzej. Chyba udzieliło mu się od Caroline, ale na to nie mogłem już nic poradzić. Byłem w drodze do Logana, dalej się o niego martwiłem. Kiedy dojechałem na miejsce, wysiadłem z auta i poszedłem w stronę apartamentowca. Stanąłem przed drzwiami jego mieszkania
i pociągnąłem za klamkę. Było otwarte, więc wszedłem po cichu mając nadzieję, że mój przyjaciel śpi. Zatrzymałem się  w przedpokoju, gdy zobaczyłem co dzieje się w jadalni. Logan siedział przy stole
z kieliszkiem czerwonego wina w ręku, na środku stołu stały dwie zapalone świece, w tle romantyczna muzyka, a naprzeciwko mojego przyjaciela stał drugi kieliszek z winem i zdjęcie
w szklanej ramce. Wydawało mi się, że to zdjęcie Susan. Przeraził mnie ten widok. Nie wiedziałem jak na to zareagować, bałem się zareagować. Przyglądałem się sytuacji. Logan wyglądał jakby wznosił toast. Podniósł kieliszek do góry i powiedział „za naszą miłość” ,po czym wypił do dna. Zdziwił się kiedy przed sobą zobaczył nadal pełne naczynie. Podniósł się i podszedł do fotografii. „Kochanie dlaczego nie pijesz?”- spytał i w odpowiedzi usłyszał głuchą ciszę. „Dlaczego nie pijesz?!”- Tym razem krzyknął, złapał zdjęcie w dłonie i zbił szklaną ramę o podłogę. Uklękną nad rozbitym szkłem i zaczął płakać. Powoli podchodziłem do niego. Nagle złapał jedno ze szkieł i wbił powyżej nadgarstka. Przejechał energicznie, wyjął i powtórzył czynność jeszcze kilka razy, ale szybciej. Podbiegłem do niego i wyrwałem mu szkło z dłoni. Dookoła było już sporo krwi, a ta nie przestawała lać się z ran. Zabandażowałem skaleczenia i ucinałem powyżej ran, tak aby krew wolniej do nich dopływała. Zadzwoniłem na pogotowie i powiadomiłem o sytuacji. Powiedzieli, że karetka będzie za parę chwil.
Z Loganem było chyba lepiej, ale skarżył się na ból.
- Logan a gdzie dzieci?- Spytałem.
- Są u sąsiadki, ona ma doświadczenie w pilnowaniu niemowląt.
Kiwnąłem tylko głową i nie odezwałem się. Milczeliśmy. Po chwili usłyszałem jak pod budynek podjeżdża karetka. W tym czasie Logan powiedział:
- Kendall. Nie czuję ręki! Co się dzieje? – Po tych słowach stracił przytomność.

___________________________________________________________________

I wreszcie ten magiczny numerek bez zera z przodu. Króciutko ale za to jak wymownie. Proszę, nie zabijajcie mnie! Zostawcie komentarz :)

Okazało się, że jednak mam serce. Zrobiło mi się szkoda Logana i zatęskniłem za Susan, jednak nie spocznę, dopóki nie zrealizuję swoich planów. ^^

Info: Do zakładki "warto zajrzeć" dodałem 2 nowe blogi. Tzn, jeden z nich jest nowy, a drugi cieszy się wielomiesięcznym stażem, jednak dopiero niedawno go wyczaiłem. :) Nie omieszkam się pochwalić, iż na jednym z nich figuruję jako bohater :)

Jak myślicie? Co będzie z Loganem? Czy odzyska przytomność? Czy jego ręka powróci do pełnej sprawności? Przekonacie się za jakiś czas :D

Pozdrawiam:
BTC