04. Pogódźmy się

**Carlos**

Kiedy wróciliśmy do domu, było może koło 4 nad ranem. Byliśmy w kinie, teatrze, potem w restauracji, zahaczyliśmy także zoo i aqua park, aż w końcu wylądowaliśmy w clubie. Bawiliśmy się świetnie w swoim towarzystwie. Nie wiem skąd znaleźliśmy w sobie tyle siły, ale czuliśmy się jak para nie przymierzając  szesnastolatków. Wygłupialiśmy się, tańczyliśmy, nie przejmowaliśmy się dosłownie niczym, póki nie zadzwonił do mnie James. Mówił coś o zniknięciu Kendalla. W sumie to i tak dobrze go nie zrozumiałem, ale zacząłem się niepokoić. Uspokoiła mnie dopiero Caroline mówiąc, że jest przecież dorosły i da sobie radę. Miałem nadzieję, że jej słowa się sprawdzą, jednak chyba nie za bardzo tak było. Kiedy otworzyłem drzwi od domu i wszedłem do przedpokoju, w salonie zobaczyłem dziwnie przygnębionego Jamesa. Zdziwiłem się, bo chyba nigdy nie widziałem go w takim stanie. Zawsze był wesoły i uśmiechnięty, a każdy problem uważał za drobnostkę. Wiedziałem, że tym razem było inaczej. Chłopak przejął się na serio. Postanowiłem sprawdzić co się stało.

- Cześć stary. – Powiedziałem siadając obok nie go na kanapie. – Co jest? – Spytałem.
- Nic. Po prostu nie mogę zasnąć. – Wydukał nawet nie patrząc się na mnie.
- To widzę. Ale dlaczego? Co Cię gnębi?
- Chcesz wiedzieć?
- A gdybym nie chciał wiedzieć to pytałbym co się stało?
- Jestem dupkiem, to się stało.
- Dobra.. A czemu tak uważasz?
- Bo przeleciałem siostrę Kendalla! Jasne?! – Wrzasnął poirytowany i zamknął się w swoim pokoju.
Zamurowało mnie. Jak to? James i Adriana? Co prawda kiedyś mieli się ku sobie ale myślałem, że to dawno zakończony temat. Pamiętam jak byli razem na jej studniówce, ale po tym jak Kendall zrobił scenę, przestali się spotykać. Czy to możliwe, że do siebie wrócili? A może wcale nie zerwali?  Te pytania cały czas zakrzątały moją głowę. Poszedłem do sypialni, żeby podzielić się tym z Caroline. Kiedy otworzyłem drzwi, ujrzałem ją w seksownym stroju kotki, leżącą na łóżku i czekającą na mnie. Była półnaga. Miała na sobie tylko futerkowy stanik i majtki z przyczepionym ogonkiem, namalowane usta i włochate, kocie uszy na głowie. W tym momencie nie myślałem o niczym, jak tylko o seksie. Poszedłem do niej bliżej po drodze się rozbierając. Położyłem się na niej i zacząłem całować namiętnie. Potem wszystko samo jakoś się rozwinęło. Tego dnia musieliśmy mieć naprawdę sporo energii, bo nasz stosunek trwał naprawdę długo i był bardzo przyjemny. Niewątpliwie jedno z moich najciekawszych doznań.

**Susan**

                Strasznie martwiłam się o Logana. Widziałam jak bardzo przejął się kłótnią z Kendallem. Często się sprzeczali ale tym razem to było naprawdę poważna sprawa. Dlaczego Logan nic wcześniej nie powiedział, że James i Adriana są razem. Może Kendall by się nie wściekł, może zaakceptowałby to i byłoby wszystko dobrze? A może zrobiłby straszną  awanturę i byłoby jeszcze gorzej niż teraz? Nie ma co gdybać. Odpowiedź jest prosta. Logan nic nie pisnął, bo James powiedział mu to w zaufaniu. Nic nie było dla niego tak ważne jak zaufanie, a gdyby się wygadał, to Maslow więcej by mu nie zaufał. Z drugiej strony, dużo przez to stracił w oczach Kendalla, który uznał go za zdrajcę i wyszedł zdenerwowany z naszego mieszkania. Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć, nie wiedziałam też jak pomóc mojemu mężowi. Wiedziałam jednak, że będzie ciężko odbudować więź jaka łączyła ich do tej pory. James zachował się po świńsku wobec Schmidta, jeszcze Logan oberwał przez to po dupie. Co prawda ukrył prawdę, ale chciał dać szansę przyjacielowi, żeby sam się przyznał. To wszystko było strasznie pogmatwane i nie na moje nerwy. Kiedy tylko myślałam o całej tej sytuacji, robiło mi się słabo. Bałam się, że już nic nie będzie tak jak dawniej, że  ich przyjaźń wygaśnie, a może nawet Big Time Rush zakończy swoją karierę. Przed oczami miałam najgorsze scenariusze. Widziałam jak każdy
z nich rozpoczyna solową karierę, jak tłum rozwścieczonych fanek rozpacza po rozpadzie zespołu, jak każdy z każdym jest ze sobą skłócony, jak każdy pod każdym kopie dołki i jak każdy z nich jest strasznie nieszczęśliwy, a udaje, że jest inaczej. Wiedziałam, że muszę wziąć sprawy w swoje ręce, tylko jeszcze nie wiedziałam jak. Wpadłam na pomysł, żeby dogadać się Caroline i Carlosem, ale nie chciałam budzić ich o tak wczesnej porze. Postanowiłam, że zadzwonię do nich bliżej południa i razem ustalimy co dalej. Sama nie dałabym rady niczego zdziałać, a z ich pomocą mogłoby być łatwiej. Trzech na trzech, a właściwie trzech i trochę więcej na trzech. W końcu ja nie liczyłam się już chyba jako jedna osoba. Swoją drogą moje małe szczęście nie dawało mi w tym czasie podpory, czuło, że mamusia się denerwuje i żeby ją dobić, trzeba było ją kopać z całych sił. Oj będzie to wredne, oj będzie. Chyba po tatusiu, bo przecież mamusia jest bardzo miła. W tamtym momencie czułam taki okropny ból, że osunęłam się po ścianie i nie maiłam siły wstać. Kiedy tak leżałam na podłodze, zwijając się z bólu, nie myślałam przynajmniej o tej całej nieprzyjemnej sytuacji między chłopakami. Myślę, że to kopanie było zamierzone. Może moje dziecko i będzie wredne, ale bardzo inteligentne. Ma się rozumieć, że inteligencję odziedziczyło po mnie.

**James**

                Chyba byłem zbyt niemiły dla Carlosa tak na niego wrzeszcząc. On chciał tylko dowiedzieć się co mnie trapi, a ja wydarłem się na niego i uciekłem jak małe dziecko. Pięknie, teraz będę musiał przepraszać także jego. Ale to będzie najprostsza rozmowa, czekały mnie jeszcze dwie o wiele trudniejsze. Siedziałem na łóżku w swoim pokoju, kiedy nagle usłyszałem kogoś krzątającego się po kuchni. Strasznie się tłukł, przestraszyłem się, że to włamywacz. Chwyciłem to co było pod ręką, czyli moją lampkę nocną i ruszyłem na przeszpiegi. Na szczęście to nie złodziej tylko zkacowany Kendall szukający ulgi w butelce wody mineralnej. Na szczęście, a może na nieszczęście. Miałem okazję do rozmowy, ale nie wiedziałem jak zacząć. To było trudne. Żałowałem tego co się stało, było mi przykro, ze mój przyjaciel dowiedział się o wszystkim w taki, a nie inny sposób, lecz nie zamierzałem kończyć mojej znajomości z Adrianą. Było nam ze sobą dobrze i nie zamieniłbym jej na żadną inną kobietę.
W tym stadium związku, nie wyobrażałem już sobie życia bez niej. W końcu zdobyłem się na odwagę, odstawiłem lampkę na szafkę i odezwałem się po cichu:
- Kendall?
- Czego?!
- Porozmawiamy? Pogódźmy się.
- A o czym Ty chcesz ze mną rozwiać?! Dla mnie jest już wszystko jasne! Jesteś zwyczajnym chujem
i nic tego nie zmieni! A Logan jest taki sam jak Ty! Identyczny! Obaj jesteście siebie warci! Nigdy się nie pogodzimy!
- Ej, ej, ej. Stop. Wyhamuj. Na mnie możesz się gniewać, ale Logana zostaw w spokoju.
- A to niby dlaczego?
- On chciał Ci powiedzieć.. – Nie zdążyłem dokończyć wypowiedzi bo Kendall wszedł mi w słowo.
- To mógł to zrobić!
- Nie przerywaj mi! – Uniosłem się, bo nie znoszę jak ktoś mi przerywa, ale zaraz stonowałem głos.
- Nie powiedział Ci tego, bo wolał, żebym sam to zrobił. To ja zachowałem się jak skończony dupek
i to ja powinienem ponieść konsekwencje.
- Co nie zmienia faktu, że w byciu fair w stosunku do Ciebie, zapomniał o byciu fair w stosunku do mnie.
- A jak Ty to sobie wyobrażasz?! Miał powiedzieć „Hej stary. James bzyka twoją siostrę.” ?!
Kendall złapał mnie za koszulkę i przywarł do ściany.
- Odszczekaj to gnoju! Słyszysz?! Moja siostra nie jest pierwszą lepszą panną do pukania!
- A czy ja powiedziałem coś takiego?! Puść mnie bo podrzesz mi koszulkę!
Schmidt zostawił mnie i wyszedł z kuchni.
- Wracaj tu! Nie skończyliśmy rozmowy!
- Jak dla mnie rozmowa skończona. Wyprowadzam się. – Oznajmił bez emocji w głosie.
- Ale jak to?
- Normalnie. Nie będę mieszkał z Tobą pod jednym dachem. Brzydzę się  Tobą. Słyszysz?! Brzydzę się!
- Tak?  A gdzie będziesz mieszkał?!
- Choćby pod mostem. Byle jak najdalej od Ciebie.
Zamknął drzwi od swojej sypialni pod moim nosem.  Jak to się wyprowadza?! Jak to będzie mieszkał pod mostem?! Nie mogłem na to pozwolić.
- Kendall, otwórz! Otwórz! – Krzyczałem waląc pięściami w drzwi.
Nie odezwał się do mnie ani słowem. W Końcu przestałem krzyczeć, bo wiedziałem że i tak nie ma to większego sensu. Stałem pod wejściem od jego pokoju i czekałem na rozwój sytuacji. W końcu wyszedł z dwiema zapakowanymi torbami i udał się w kierunku głównego wyjścia. Próbowałem go zatrzymać jednak na nic się to zdało. Wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem opon. Jeszcze tego brakowało, żeby złapała go policja i odebrała prawo jazdy. Przecież jeszcze nie zdążył wytrzeźwieć.

________________________________________________________________________________

Rozdział krótki, ale mam nadzieję, że się spodobał. Napiszcie w komentarzach co o nim sądzicie. :)
Czyżby kilka świntuszków miało nadzieję na scenę erotyczną? Nic z tych rzeczy, na takie sceny gorąco zapraszam na BTDI :*

Przy okazji chciałbym pochwalić się ilością wyświetleń. Nie wiem czy zauważyliście, ale jest ich ponad tysiąc!! W najśmielszych snach nie spodziewałem się, że odniosę taki sukces i to zaledwie
w tydzień. Wiem, że miałem ułatwione zadanie, bo większość czytelników BTDI czyta także tego bloga, ale i tak się cieszę i mam nadzieję na jeszcze większe sukcesy. Dziękuję!! :*

Info: Dodałem Adrianę do bohaterów.

Co teraz? Gdzie zamieszka Kendall? Co zrobią jego przyjaciele żeby go odnaleźć i czy konflikt zostanie w końcu załagodzony? Czytajcie kolejny rozdział już wkrótce.

Pozdrawiam:
BTC