44. Niespodziewana ceremonia

**Adriana**

                Miałam już tego wszystkiego dość. Normalnie przyrosłam do tego cholernego łózka. Głupio mi było, że wszyscy w koło mnie skaczą, chciałabym zrobić wszystko sama, ale nie mogłam. To było okropne i strasznie denerwujące. James cały czas był przewrażliwiony na moim punkcie. Tłumaczyłam mu wiele razy, że za bardzo się troszczy, ale nie docierało to do niego. Martwiłam się, że przez ten wypadek nie zaliczę roku, a bardzo ciężko pracowałam na swoje wyniki. Niestety nie mogłam chodzić na wykłady i na razie nie zapowiadało się, by mogło być inaczej. Chłopaki ostatnio się pokłócili, a Kendall przeniósł się do Logana. Przez ostatnie dni był tylko gościem we własnym domu, tylko po to by odwiedzić mnie. Tego też miałam dość. Nie mogłam patrzeć jak mijają się i nawet nie odezwą się do siebie słowem. No oszaleć można! Jedyna Caroline była  w tym wszystkim normalna, co było dziwne jak na kobietę w ciąży. Bałam się, że będzie miała jakieś wahania nastrojów i będzie mnie irytować, ale nic podobnego. Całe szczęście…. Już wcześniej dobrze się dogadywałyśmy, ale teraz spokojnie mogłam nazwać ją przyjaciółką. To mi dawało wiele radości.

                Leżałam na łóżku, czytając książkę, kiedy do pokoju wszedł mój chłopak uśmiechnięty od ucha do ucha. Był dziwnie wesoły, co bardzo mnie zdziwiło.
- Co ty taki zadowolony? – Zapytałam, uśmiechając się.
- Ostatnio narzekałaś, że nie możesz chodzić na wykłady, to wykłady przyszły do ciebie.
- Co ty gadasz?
- Patrz kogo przyprowadziłem. To jest pan Stevens z twojej uczelni. On wszystko ci wyjaśni.
- Naprawdę? Zrobiłeś to dla mnie? – Uśmiechnęłam się.
- Zrobiłbym wszystko, byle mój cukiereczek był szczęśliwy. – Podszedł i pocałował mnie czule, nie zwracając uwagi na gościa w garniaku, który się nam przyglądał.
- Awwwww. Kocham cię. – Powiedziałam, gdy już rozłączyliśmy nasze wargi.
- Naprawdę? A wyjdziesz za mnie? – Powiedział z wyczuwalnym żartem w głosie.
- A czy ten pan może udzielać ślubów? – Wskazałam na Stevensa.
- Niestety nie. – Facet pokiwał głową.
- Więc nie. – Wytknęłam język Maslowowi.
- A gdyby mógł? – Spojrzał na mnie dociekliwie.
- Powiedziałabym ci „tak” bez chwili zastanowienia. – Wyznałam szczerze. Przez ostatnie zdarzenia byłem pewna, że jest on tym, z którym chcę spędzić resztę mojego życia. James tylko uśmiechnął się, po czym wyszedł z pokoju bez słowa, zostawiając mnie sam na sam z garniakiem. Mężczyzna pozwolił usiąść sobie obok mnie. Zaczął mi tłumaczyć, na czym ma polegać moja nauka. Powiedział, że każdego dnia będą nagrywać każdy wykład na dyktafon i ktoś będzie dostarczał mi nagrania. Nie musiałabym robić wtedy żadnych notatek, a wszystkie testy, które pojawiłyby się w trakcie, mogłabym napisać zaraz po powrocie do zdrowia. Bardzo spodobał mi się ten pomysł. Nie wiedziałam jak James to załatwił, ale pewnie tanio to nie kosztowało. Później mężczyzna wyszedł, a ja zostałam sama. Maslow gdzieś sobie poszedł. Zastanawiałam się, dlaczego niczego nie powiedział.

**James**

- Szefie, potrzebuję pożyczki. – Oświadczyłem prosto z mostu.
- Proszę, proszę.. Przyszła koza do woza. – Powiedział, uśmiechając się. – A czemu miałbym dawać pożyczkę komuś, z kim już nie współpracuję?
- Jak to „nie współpracuję” ? – Wybałuszyłem oczy.
- Normalnie. Przecież razem z Carlosem nie chcieliście dłużej tego ciągnąć, dlatego postanowiłem z was zrezygnować. Kendall i Logan stworzą duet i wszystko będzie  w porządku.
- Ale jak to duet? Przecież my nie powiedzieliśmy jeszcze ostatniego słowa. Nam chodziło o to, że nie chcemy teraz, a nie że w ogóle. – Próbowałem wytłumaczyć.
- A ja mówiłem, że potrzebuję was teraz. Ale skoro nie chcecie, to przykro mi, ale musimy się pożegnać.
- A jeśli wróciłbym teraz do pracy? Dostałbym pożyczkę?
- A ile potrzebujesz? – Zapytał.
- Niewiele. – Skłamałem.
- W takim razie tak.
- W takim razie mogę zacząć nawet jutro. – Uśmiechnąłem się.
- Cieszy mnie twój zapał. Przekonaj jeszcze Carlosa i będzie genialnie.
- Postaram się. Toooo… Dostanę tą kasę?
- Ile? – Zapytał. Gdy usłyszał, wybałuszył oczy ze zdziwienia i wstał z krzesła. – Po chuj ci tyle forsy, człowieku?!
- Czy to ważne? Kończą mi się oszczędności, a szykuje mi się wydatek.
- Spory ten wydatek…. Ale dobra. Dam ci pieniądze, lecz jutro z samego rana widzę cię w studio. – Powiedział stanowczo.
- Umowa stoi. – Wyszczerzyłem się.

Gdy wyszedłem z budynku, czułem ulgę. Nie wierzyłem, że może mi się udać. Szybko poszedłem do urzędu, by załatwić kogoś, uprawnionego do udzielania ślubów. Bardzo trudno było kogoś przekonać, ale w końcu doszliśmy do porozumienia. Sporo mnie to kosztowało, ale czego nie robi się w imię miłości? Następnie odwiedziłem jubilera. Musiałem kupić nowy pierścionek zaręczynowy, bo tamten przepadł oraz zakupić obrączki. Tam też zostawiłem sporo pieniędzy. Wszystko, co pożyczyłem rozeszło się w jeden dzień. Po drodze do domu zadzwoniłem do Kendalla. Początkowo nie odbierał moich telefonów, ale po dłuższym męczeniu go, odebrał.
- Czego?! – Warknął do słuchawki, nadal obrażony.
- Zbieraj Alice, Logana i Ellie i szybko przyjeżdżajcie do domu.
- Ale po co? Coś z Adrianą?
- W pewnym sensie.. Wszystkiego dowiesz się na miejscu. – Nie chciałem niczego zdradzać.
- Ale…
- WSZYTSKIEGO DOWIESZ SIĘ NA MIEJSCU. – Powtórzyłem dobitniej. – I jeszcze jedno: BIG TIME RUSH- REAKTYWACJA! – Krzyknąłem do słuchawki, po czym się rozłączyłem. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Już nie mogłem się doczekać.

**Kendall**

                O co mu chodziło? Dlaczego każe mi rzucać wszystko i pędzić do domu? I co ma z tym wspólnego Adriana? Nie dawało mi to spokoju, dlatego postanowiłem zrobić tak jak mówił James. Ucieszyło mnie to, co mówił o zespole, ale o co do cholery chodziło z Adrianą? Poinformowałem Logana o tym telefonie i zgodził się jechać. Sam był ciekaw, o co może biegać. Ellie też nie miała nic przeciwko. Zaczęli szykować dzieci i siebie, a ja zadzwoniłem do Alice.
- Alice, James chce, żebyśmy wpadli do nich. Jedziesz ze mną?
- Nie wiem, czy to dobry pomysł…
- Ale to może być coś ważnego… Zależy mi bardzo, żebyś ze mną jechała…
- Kendall, nie mogę.
- Dlaczego ty mi to robisz?! Co ja ci takiego zrobiłem?!
- Nic… Ja… Ja… - Nie wiedziała co powiedzieć.
- Nawet nie potrafisz wymyślić dobrego kłamstwa. Myślałem, że traktujesz mnie poważnie.
- Bo tak jest.
- To jedź ze mną.
- Ale nie mogę. – Była bliska płaczu.
- Czemu?
- Bo nie! – Podniosła głos wyraźnie zapłakana i rozłączyła się. Próbowałem się do niej dodzwonić , ale za każdym razem mnie odrzucała, aż w końcu wyłączyła telefon. Rżnąłem telefonem o podłogę i usiadłem na kanapie, chowając twarz w dłoniach.
- Co się stało? – Logan usiadł obok.
- Alice się stała…
- To znaczy? – Dopytywał.
- Dobra.. Nie gadajmy o tym. Jedziemy? – Zapytałem.
- Jak wolisz. My jesteśmy  gotowi. Ale gdybyś chciał pogadać, to wiesz gdzie mnie szukać. – Uśmiechnął się, klepiąc mnie po plecach.
- Wiem. Dzięki.

Kiedy dojechaliśmy na miejsce, z szerokim uśmiechem powitał nas James.
- Witajcie, kochani. Zapraszam na ceremonię.
- Jaką ceremonię. Coś ty wykombinował? – Zapytałem.
- Chodźcie za mną, a wszystkiego się dowiecie. – Powiedział z bananem na twarzy. Kendall, a gdzie Alice? – Zapytał.
- Um… Nie mogła przyjść.
- Szkoda… No cóż. Ważne, że wy jesteście. – Zaprowadził nas do swojego pokoju. Tam zastaliśmy Adrianę, leżącą na łóżku z bukietem kwiatów, Caroline i Carlosa, którzy nie do końca ogarniali sytuację i kobietę w urzędowym stroju. Adriana pomachała do nas, a James kazał nam się ustawić obok małżeństwa państwa Pena.
- O co tu biega? – Szepnąłem do Caroline.
- Albo jestem głupia, albo zaraz oni wezmą ślub.
- Co? – Niedowierzałem.
- Sama nie ogarniam. Oświadczył jej się. – Powiedziała, a w tym momencie podszedł do nas Maslow.
- Kendall, Caroline, zostaniecie świadkami?
- To wy serio bierzecie ślub?! Czemu ja nic nie wiedziałem?! – Uniosłem się.
- Sama dowiedziałam się przed chwilą. – Oznajmiła moja siostra z uśmiechem od ucha do ucha.
- Ale.. – Zdezorientowany nie mogłem z siebie nic wydusić.
- To zostaniecie tymi świadkami? – Ponownie zapytał Maslow, a my tylko pokiwaliśmy głowami. Podeszliśmy bliżej, a cała ceremonia zaczęła się. Nadal nie mogłem uwierzyć w to, co się dzieje. 

_______________

To by było na tyle. Wiem, że nie zachwyca... I krótki taki. Nie mniej jednak, chyba nie jest jakiś bardzo zły, co? :)

Dziś nie mam pomysłu na spoilery, więc milczę. Może Wy macie jakieś pytania?? ^^ 

Teraz żegnam się z Wami i zapraszam na kolejny rozdział. :* 

Pozdrawiam:
BTC