40. Bezsilność

**Zuza**

                To był bardzo pracowity dzień w moim studiu fitness. Ja i wszystkie moje pracownice miałyśmy pełne ręce roboty. Co chwila miałyśmy albo zajęcia indywidualne, albo w grupach. Byłam zmęczona. Miałam chwilę przerwy, więc postanowiłam coś zjeść. Z torby wyciągnęłam jabłko i zaczęłam je gryźć. Jak zwykle przy jedzeniu myślałam. Zaczęłam się zastanawiać, co tam u Logana. Dawno się nie widzieliśmy i może najwyższy czas się spotkać. Nadal mi się bardzo podobał, zależało mi na nim. To był facet idealny dla mnie. Byłam pewna, że byłoby nam ze sobą razem dobrze. Straszne żałowałam, że zgodziłam się na zostanie tylko przyjaciółmi. Cały czas pragnęłam czegoś więcej. Choć z drugiej strony, lepiej być przyjaciółmi, niż nie mieć ze sobą żadnego kontaktu.
Z rozmyślań wyrwała mnie recepcjonistka, która zadzwoniła do mojego biura.

- Pani prezes. Jakiś mężczyzna chce się pilnie z panią zobaczyć.
- Kto to taki?
- Pan Logan Henderson. – Na te słowa zdziwiłam się, ale i za razem ucieszyłam. On chce się ze mną pilnie zobaczyć? Ciekawe o co może chodzić…
- Proszę go wpuścić. – Powiedziałam i wyczekiwałam na gościa. Po chwili usłyszałam pukanie do drzwi.
- Proszę. – Odpowiedziałam, a w progu ujrzałam bruneta z dziećmi w nosidełkach.
- Hej. – Powiedział tak, jakby gdzieś się bardzo spieszył.
- Hej. – Uśmiechnęłam się do niego. Co cię do mnie sprowadza? – Zapytałam.
- Mam do ciebie ogromną prośbę. – Zaczął. – Mogłabyś przypilnować  Grace i Mitchela? James jest w areszcie. Muszę tam pilnie jechać, a Ellie nie może z nimi zostać… - Gadał jak nakręcony, a ja mu przerwałam.
- Jaka Ellie? – Spytałam.
- Moja dziewczyna. - Odparł, a ja poczułam jakby mi się świat pod nogami zawalił. -  Przepraszam, że dowiadujesz się dopiero teraz. Wszystko ci opowiem, tylko proszę,  zostań z maluchami.
- Ale ja mam dziś dużo pracy..
- Zuza, błagam. To się więcej nie powtórzy. Ostatni raz robię ci taki problem. Przysięgam. Zostań z nimi tylko dziś. Proszę.
- No dobrze… - Powiedziałam niepewnie. Nie potrafiłam mu odmówić. Gdy tylko spojrzałam w te jego czekoladowe oczy, to ajjj….
- Dziękuję. – Uśmiechnął się. Postawił nosidełka na podłodze i podszedł do mnie. Pocałował mnie w policzek. – Wrócę najszybciej jak się będzie dało. – Oznajmił i wręcz wybiegł z gabinetu. Zostawił mnie samą z dziećmi. Dwie pary małych ślepi wpatrywały się we mnie. Te dzieci są takie urocze, ale ich ojciec działa mi na nerwy. Cholera! Czemu on musi być taki przystojny?! Nacisnęłam guzik na swym telefonie i połączyło mnie z recepcją.
- Samantha, zajmiesz się dwójką uroczych szkrabów. – Powiedziałam, uśmiechając się do maluchów.
- Ale ja nie potrafię… - Próbowała się wymigać.
- Sam! Bez dyskusji! Zaraz zaniosę ci je na recepcję.
- Dobrze, pani kczącz. – Powiedziała, znów przekręcając moje nazwisko. Nie miałam jej tego za złe. Przyzwyczaiłam się. Rozłączyłam się i podeszłam do dzieci. Kucnęłam naprzeciw nich.
- Was tatuś to skulwiel. – Powiedziałam w swym ojczystym języku, jednak celowo sepleniąc, na co Mitchel się rozpłakał, a Grace zaczęła chichotać i klaskać w dłonie.

**Kendall**

                Razem z Loganem i Carlosem siedzieliśmy na komendzie. James był przesłuchiwany. Zjadały nas nerwy. Dlaczego podejrzewają akurat jego? Przecież on by jej nie mógł zrobić krzywdy. To niemożliwe. Nie wierzyłem w jego winę. Jedynie Carlos, uważał, że to możliwe. Cały czas pytał „dlaczego on to zrobił?” i za każdym razem dostawał po łbie albo ode mnie, albo od Hendersona. Czas dłużył nam się niemiłosiernie. Przez oszklone drzwi obserwowaliśmy całe przesłuchanie. Maslow siedział przy biurku i coś mówił, a dwaj policjanci siedzieli naprzeciw niego i przysłuchiwali się mu. Jeden zawzięcie coś notował. Życzyłem mu, żeby złamał mu się ten fikuśny ołówek. Niech oni w końcu zrozumieją, że on jest niewinny! Maglowali go już tam chyba od dwóch godzin. W końcu drzwi się otworzyły, a z  pokoju wyszedł skuty Maslow w asyście mundurowego. Podnieśliśmy się z miejsc i podeszliśmy do przyjaciela.
- On jest niewinny! – Wrzasnąłem na policjanta, który go prowadził.
- A ja jestem primabaleriną. Thompson, na dołek z nim! – Popchnął szatyna, prosto w ręce tego całego Thompsona, a tamten go zabrał. Po chwili zniknęli z pola widzenia. Cholera! Dlaczego oni mu nie wierzą?!
- Który z panów to Kendall Schmidt? – Zapytał policjant, patrząc w naszą stronę.
- To ja. – Powiedziałem.
- W takim razie zapraszam. – Powiedział, wskazując mi ręką kierunek, w którym mam iść. Weszliśmy do tego samego pokoju, w którym przesłuchiwali Jamesa i zaczęli wypytywać mnie.

Wyszedłem stamtąd znacznie szybciej niż przyjaciel. A może i wcale NIE przyjaciel?
- Jak on mógł? – Powiedziałem, patrząc na podłogę, gdy już podszedłem do chłopaków.
- Co? Kto? – Dopytywał Logan.
- James. Przyznał się, że zepchnął Adrianę. – Powiedziałem, wciąż mając mętlik w głowie. Czułem się zawiedziony, a za razem wściekły.
- Co?! – Logan podniósł głos. – Przecież to niemożliwe!
- A nie mówiłem, że to możliwe? – Carlos powiedział tryumfalnie, na co Logan walnął go w tył głowy.
- A to za co? – Latynos zapytał, trzymając dłoń na bolącym miejscu.
- Za bycie idiotą. – Odparł brunet. – Tobie też się należy, ale masz siostrę w szpitalu, wiec ci oszczędzę. To tylko taki policyjny chwyt, żebyś zaczął śpiewać.
- Myślisz? – Zapytałem, unosząc brwi.
- Ja to wiem. Mój ojciec to prawnik, a matka prokuratorka. – Przypomniał. – Takie rzeczy się po prostu wie.
- Może i racja… - Już sam nie wiedziałem, co jest prawdą, a co nie.
- Nie może, tylko na pewno. – Henderson nadal upierał się przy swoim. W tamtym momencie zadzwonił mój telefon. To była mama.
- Kendall? W którym szpitalu leży Adriana? – Spytała, a ja podałem jej adres, po czym się rozłączyłem. Ledwo odłożyłem komórkę do kieszeni, a znów ktoś się do mnie dobijał. Dzwonił jakiś nieznajomy numer.
- Halo? – Odebrałem.
- Pan Schmidt? – Usłyszałem w słuchawce głos kobiety.
- To ja. O co chodzi? – Spytałem.
- Dzwonię ze szpitala. Pańska siostra się właśnie wybudziła. Proszę tutaj przyjechać.
- Oczywiście. Za chwile tam będę. Dziękuję. – Powiedziałem i się rozłączyłem.
- Co jest? – Zapytał Carlos.
- Jedziemy do szpitala. Adriana się obudziła. – Powiedziałem i wyszliśmy z komisariatu.

**Adriana**

                Spałam i za cholerę nie potrafiłam się obudzić. Śniło mi się tak wiele, lecz kompletnie nic nie pamiętałam. Próbowałam otworzyć oczy. Moje powieki były bardzo ciężkie, jednak z dużym wysiłkiem udało mi się je w końcu rozdzielić. Promień światła uderzył w moje oczy, a ja odruchowo je zmrużyłam, po czym znów powoli je otworzyłam. Byłam w szpitalu, sama na sali. Ani jednej żywej duszy. Bolała mnie głowa, plecy oraz ręka. Rozejrzałam się  w koło. Obok mojego łóżka był jakiś przycisk. Domyśliłam się, że wzywa się nim pielęgniarkę. Nacisnęłam go, a już po chwili jedna z nich weszła do środka w asyście lekarza.
- Witamy panią, panno Schmidt. – Uśmiechnął się siwy mężczyzna z wąsami. – Jak się pani czuje? – Zapytał.
- Okropnie. Wszystko mnie boli. Dlaczego ja w ogóle tutaj jestem? – Zapytałam.
- Za chwilę pielęgniarka poda pani leki przeciwbólowe. Podobno spadła pani ze schodów. Nie pamięta nic pani?
- Coś mi świta. – Złapałam się ręką za głowę, na której wyczułam bandaż. – Pamiętam ten upadek. Pośliznęłam się i nagle ciemność. Nic więcej nie pamiętam.
- Jest pani pewna? Policja podejrzewa, że to pani narzeczony panią zepchnął.
- James?! – poderwałam się na łokciach i szybko tego pożałowałam. Mój kręgosłup, głowa i ręka zaczęły boleć jeszcze bardziej.
- Proszę się nie ruszać! W pani stanie to surowo zakazane! – Lekarz podniósł głos.
- Teraz już wiem.
- Dobrze. Zaraz dostanie pani leki. Proszę odpoczywać, a ja zajrzę do pani później.
Lekarz wyszedł a ja znów zostałam sama. Po chwili jednak przyszli moi rodzice i zakłócili mój spokój. Wypytywali mnie o wszystko. Chyba naprawdę się zmartwili. Miałam ich już powoli dość. Niedługo potem do sali wszedł Kendall. Nagle przypomniało mi się co chciałam mu powiedzieć. Rebecca.. Ta suka.
- Mamo, tato, moglibyście na chwilę wyjść? Mam Kendallowi coś ważnego do powiedzenia. – Poprosiłam.
- A nie możesz przy nas? – Spytała mama.
- Mamo, proszę. Chcę to powiedzieć tylko Kendallowi.
- Dobrze już. Wyjdziemy. – Powiedziała i wyszli na korytarz.
- Jak się czujesz, siostrzyczko? – Spytał.
- Nie o tym chciałam gadać. – Zaczęłam stanowczo. Posłuchaj mnie uważnie. Rebecca to suka. Ona nie jest w żadnej ciąży. Okłamuje cię, żeby wyciągnąć od ciebie kasę.
- Co ty gadasz? To nie możliwe. Uderzyłaś się w głowę i pleciesz głupstwa.
- Cholera! Kendall, ja widziałam ją bez brzucha. Rozumiesz? Obściskiwała się z moim kolegą z roku. Ona cię oszukuje.
- Lepiej odpocznij.
- Kendall! Ty mi musisz uwierzyć! – Wrzasnęłam.
- Nie denerwuj się teraz. Musisz odpocząć. Porozmawiam z lekarzem.
- Kendall! – Wołałam za nim lecz on wyszedł. W tamtej chwili przypomniałam sobie, że przecież zrobiłam jej kilka zdjęć. Dlaczego od razu mu ich nie pokazałam?! Postanowiłam poczekać, aż wróci tu znów i wtedy zapoznać go z tymi fotami. Jaki on jest głupi… Dlaczego on wierzył jej a nie mi?! Kiedy leżałam na swym łóżku, do sali weszła Rebecca. Przestraszyłam się. Przypomniałam sobie, jak groziła mi nożem. Ona była zdolna do wszystkiego.
- I co? Kendallek ci nie uwierzył? – Powiedziała z wyraźnym zadowoleniem i drwiną w głosie.
- Słyszałaś ?! – Oburzyłam się.
- Biedna Adriana… Najpierw spada ze schodów, a potem nawet nie widzi, że ktoś podsłuchuje jej rozmowy.  – Mówiła z ironią.
- Ty jesteś chora, ale nie ciesz się tak. W telefonie mam zdjęcia. Wystarczy, że pokażę je Kendallowi i po tobie.
- Mówisz o tym telefonie? – Z kieszeni wyciągnęła urządzenie.
- Ty szmato!
- Nikt już się nie dowie co tam było, ponieważ… - Zrobiła pauzę. Rzuciła telefonem o podłogę i tupnęła kilka razy obcasem. – UPS! Chyba się troszeczkę rozwalił. – Uśmiechnęła się, po czym opuściła salę, w której leżałam. To było okropne, nie móc na to w żaden sposób zareagować. Czułam się bezsilna. Jeszcze nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Rozpłakałam się z bezsilności.
_..._

Czy Adrianie uda się przekonać Kendalla, że Rebecca go oszukuje? Czy teraz James będzie mógł opuścić areszt? Czy Rebecca pozostanie bezkarna? O tym wkrótce.
_..._

Hejoszki! Dziś wita was autopublikacja, w czasie gdy ja zapewne dobrze bawię się na osiemnastce kumpla. I mamy 40 rozdział. Ach.. Jak to szybko mija. Podobał Wam się? Piszcie komy :)

Nie wiem, czy wiecie, ale swe urodziny obchodzi dziś najgenialniejszy blog o BTR jaki kiedykolwiek powstał. Mowa oczywiście o Find The Solution autorstwa Marlika. Gdyby blog nadal dział, dziś pewnie czytalibyśmy urodzinową notkę. Wszystkiego najlepszego dla FTS!  <3

I to chyba tyle z mej strony. Kolejny rozdział (mam nadzieję) w niedzielę. Czymta się ludziska.^^

Pozdrawiam:

BTC